Hrafn spurði, hverr fyrir eldinum réði. 

Þorvaldr svarar ok segir, at hann réð fyrir. 

Hrafn spyrr, hvat hann gæfi honum at sök, er hann bar eld at húsum hans. 

Þorvaldr kvað margt til saka. 

Hrafn spurði, hvat þat væri. 

Þorvaldr svarar, kvað Hrafn hafa verit í fjörráðum við sik, þá er hann færði ómagann í Súðavík. 

Hrafn kvað eigi þat satt vera, "því at ek vissa, hvar skip þitt var eða þú, þá er ek var í Súðavík, ok hafða ek svá mikit fjölmenni, at ek átta alls kost við þik, þess er ek vilda. Svá vissa ek, er þú vart í Holti í Önundarfirði, ok hafða ek þá enn ærit fjölmenni at gera slíkan þinn hlut sem at ek vilda. Nú er á hitt at líta, hvat vér skulum til þess vinna, at þú brennir eigi bæinn." 

Þorvaldr svarar: "Þú skalt handsala mér sjálfdæmi fyrir þá hluti alla, er ek vil gera á hendr þér. Skaltu járn bera fyrir þat, at þú vildir eigi bana minn í Súðavíkrför." 

Hrafn sagðist eigi mundu selja honum sjálfdæmi, — "fyrir því at mér mun eigi skortr liðveizlu af bragði." 

Þeir háðust þar við um stund, ok gátu þeir Þorvaldr eigi brenndan bæinn fyrir varnar sakir þeira manna, er fyrir váru. Þá sá þeir Þorvaldr, hvar skip fóru utan eftir firðinum, skipuð mönnum ok vápnum. 

Þorvaldr spurði þá Hrafn, ef hann vildi þeira mál í nökkurs manns gerð leggja, en Hrafn gerðist til þess tregr, því at hann vissi sér þá liðs ván. 

Þá áttu margir menn hlut í, at þeir skyldi sættast, ok skyldi Hrafn hafa þá nefnu um þetta mál, er honum þætti góð. Þorvaldr var þá fúss til sætta, er hann sá lið vápnað fara til fulltings við Hrafn. Þat urðu málalok þessa fundar, at Þórðr Sturluson skyldi gera milli þeira Hrafns ok Þorvalds bæði um heimsókn ok allt þat, er honum þætti gerðar þurfa í milli þeira. 

================ And the above passage divided by sentences ================

Hrafn spurði, hverr fyrir eldinum réði. 

Þorvaldr svarar ok segir, at hann réð fyrir. 

Hrafn spyrr, hvat hann gæfi honum at sök, er hann bar eld at húsum hans. 

Þorvaldr kvað margt til saka. 

Hrafn spurði, hvat þat væri. 

Þorvaldr svarar, kvað Hrafn hafa verit í fjörráðum við sik, þá er hann færði ómagann í Súðavík. 

Hrafn kvað eigi þat satt vera, "því at ek vissa, hvar skip þitt var eða þú, þá er ek var í Súðavík, ok hafða ek svá mikit fjölmenni, at ek átta alls kost við þik, þess er ek vilda. 

Svá vissa ek, er þú vart í Holti í Önundarfirði, ok hafða ek þá enn ærit fjölmenni at gera slíkan þinn hlut sem at ek vilda. 

Nú er á hitt at líta, hvat vér skulum til þess vinna, at þú brennir eigi bæinn." 

Þorvaldr svarar: "Þú skalt handsala mér sjálfdæmi fyrir þá hluti alla, er ek vil gera á hendr þér. 

Skaltu járn bera fyrir þat, at þú vildir eigi bana minn í Súðavíkrför." 

Hrafn sagðist eigi mundu selja honum sjálfdæmi, — "fyrir því at mér mun eigi skortr liðveizlu af bragði." 

Þeir háðust þar við um stund, ok gátu þeir Þorvaldr eigi brenndan bæinn fyrir varnar sakir þeira manna, er fyrir váru. 

Þá sá þeir Þorvaldr, hvar skip fóru utan eftir firðinum, skipuð mönnum ok vápnum. 

Þorvaldr spurði þá Hrafn, ef hann vildi þeira mál í nökkurs manns gerð leggja, en Hrafn gerðist til þess tregr, því at hann vissi sér þá liðs ván. 

Þá áttu margir menn hlut í, at þeir skyldi sættast, ok skyldi Hrafn hafa þá nefnu um þetta mál, er honum þætti góð. 

Þorvaldr var þá fúss til sætta, er hann sá lið vápnað fara til fulltings við Hrafn. 

Þat urðu málalok þessa fundar, at Þórðr Sturluson skyldi gera milli þeira Hrafns ok Þorvalds bæði um heimsókn ok allt þat, er honum þætti gerðar þurfa í milli þeira.