Þá vaknaði hann ok mundi vísuna. 

   Jón hét maðr. Hann var Þorsteinsson. Hann var húskarl á þeim bæ, er á Kúlu heitir. Þar bjó sá maðr, er Kjartan hét. 

   Maðr hét Símon. Hann var Bjarnason. Hann var heimamaðr Hrafns á Eyri. Símon átti barn ok byrgiskonu á Kúlu. Jón fífldist at þeiri konu. 

   Einn helgan dag fór Símon til fundar við fylgjukonu sína ok sat á tali við hana, en Jón gekk at honum ok hjó hann banahögg. 

   Fyrir þat víg gerði Hrafn Jón sekjan skógarmann. 

   Nökkuru síðar færði Jón Hrafni höfuð sitt, en Hrafn gaf Jóni upp höfuðit, en hann þakkaði Hrafni höfuðit ok launaði illu illt höfuð, sem síðan mun sagt verða. Hrafn bætti síðan fé fyrir víg Símonar frændum hans ok færði sjálfr fram sýknu hans.

15. Atför Þorvalds við Hrafn.

Þat var eitt vár, at Þorvaldr fór með fjölmenni norðan ór Ísafirði til Arnarfjarðar, ok er þeir kómu ofan á heiðarbrún í Arnarfjarðarbotni, þá sá sú kona för þeira, er Ástríðr hét. Hon var Gunnarsdóttir, Bárðarsonar, bræðrunga Hrafns. Hon bjó at Borg. Ok er hon sá för margra manna saman, þá sendi hon son sinn út á Eyri til fundar við Hrafn at segja honum mannaferð. 

   Ok er Hrafn spurði þetta, þá sendi hann menn til Selárdals, at Ragnheiðarsynir kæmi til fulltings við hann með svá marga menn sem þeir fengi til, ok þeir söfnuðu at sér mönnum ok flotuðu skipum. 

   Þorvaldr kom litlu síðar á Eyri en Hrafn hafði sent menn yfir fjörð. Þá er Hrafn hafði sanna frétt af ferð Þorvalds, þá bað hann sína menn búast við eftir föngum brennu þeira Ísfirðinga. Hrafn skipaði mönnum fyrir í húsum með vápnum ok lét vera opnar dyrr allar ok skaut í slám. Hrafn hafði boga ok skaut. Þorvaldr bar eld at húsum, þegar er hann kom, ok kveikti fyrir þeim durum, er honum þótti minnst vörn fyrir verða, en þeir, er inni váru, báru í vatn ok sýru í eldinn ok slökktu svá sem þeir máttu. 

================ And the above passage divided by sentences ================

Þá vaknaði hann ok mundi vísuna. 

Jón hét maðr. 

Hann var Þorsteinsson. 

Hann var húskarl á þeim bæ, er á Kúlu heitir. 

Þar bjó sá maðr, er Kjartan hét. 

Maðr hét Símon. 

Hann var Bjarnason. 

Hann var heimamaðr Hrafns á Eyri. 

Símon átti barn ok byrgiskonu á Kúlu. 

Jón fífldist at þeiri konu. 

Einn helgan dag fór Símon til fundar við fylgjukonu sína ok sat á tali við hana, en Jón gekk at honum ok hjó hann banahögg. 

Fyrir þat víg gerði Hrafn Jón sekjan skógarmann. 

Nökkuru síðar færði Jón Hrafni höfuð sitt, en Hrafn gaf Jóni upp höfuðit, en hann þakkaði Hrafni höfuðit ok launaði illu illt höfuð, sem síðan mun sagt verða. 

Hrafn bætti síðan fé fyrir víg Símonar frændum hans ok færði sjálfr fram sýknu hans.

15. Atför Þorvalds við Hrafn.

Þat var eitt vár, at Þorvaldr fór með fjölmenni norðan ór Ísafirði til Arnarfjarðar, ok er þeir kómu ofan á heiðarbrún í Arnarfjarðarbotni, þá sá sú kona för þeira, er Ástríðr hét. 

Hon var Gunnarsdóttir, Bárðarsonar, bræðrunga Hrafns. 

Hon bjó at Borg. 

Ok er hon sá för margra manna saman, þá sendi hon son sinn út á Eyri til fundar við Hrafn at segja honum mannaferð. 

Ok er Hrafn spurði þetta, þá sendi hann menn til Selárdals, at Ragnheiðarsynir kæmi til fulltings við hann með svá marga menn sem þeir fengi til, ok þeir söfnuðu at sér mönnum ok flotuðu skipum. 

Þorvaldr kom litlu síðar á Eyri en Hrafn hafði sent menn yfir fjörð. 

Þá er Hrafn hafði sanna frétt af ferð Þorvalds, þá bað hann sína menn búast við eftir föngum brennu þeira Ísfirðinga. 

Hrafn skipaði mönnum fyrir í húsum með vápnum ok lét vera opnar dyrr allar ok skaut í slám. 

Hrafn hafði boga ok skaut. 

Þorvaldr bar eld at húsum, þegar er hann kom, ok kveikti fyrir þeim durum, er honum þótti minnst vörn fyrir verða, en þeir, er inni váru, báru í vatn ok sýru í eldinn ok slökktu svá sem þeir máttu.