Þá höfðu þeir Þorvaldr skipazt fyrir dyrrnar ok gerðu kví at Hrafni ok förunautum hans, en Þorvaldr stóð stund frá durunum ok hafði sverð í hendi ok brugðit á miðjar slíðrar, ok Hrafn hvarf til hans, en Þorvaldr tók kveðju hans, ok síðan settust þeir niðr ok hjöluðu, ok varð Þorvaldi ekki at orðum við Hrafn, ok þat þótti Hrafni undarligt, ok eigi sá Hrafn erendi Þorvalds við sik í því sinni. Af þeim fundi fór hvárr þeira til síns heimilis. 

   Loftr keypti síðan bæ þann á Rauðasandi, er at Stökkum hét, ok gerði þar bú á. Þat ætluðu margir menn, at Eyjólfr Þorsteinsson, mágr Lofts, mundi rétta hluta hans ok þeir Sunnlendingar fyrir þingvistar sakir um ránit við Þorvald, en þat varð ekki. Þá var kveðin vísa þessi:

[option A]

Víst eru farnir flestir

fálu hests it mesta,

þótt lýðir böl bíði,

bræðendr at harðræðum.

Menn eru seinir sunnan,

slíkt heyrik oft, með Lofti

stála strangra éla

stefni ráns at hefna.[17]

[option B]

Víst eru flestir bræðendr fálu hests farnir it mesta at harðræðum, þótt lýðir bíði böl. Menn eru seinir sunnan at hefna með Lofti stefni strangra stála éla ráns. Slíkt heyrik oft

[option C]

Vissulega eru flestir menn að mestu leyti duglausir til karlmennskuverka, þótt fólk verði fyrir tjóni. Sunnanmenn eru seinir að hefna á bardagamanninum ránsins með Lofti. Slíkt heyri eg oft.

Víga-Haukr ok Hallbera, kona hans, fóru í brott af landi, fyrst í Nóreg ok síðan til Grænlands, ok þótti Haukr mikilmenni, hvar sem hann kom. 

   Magnús Markússon fór ok til Grænlands, ok kom ekki þeira aftr. 

   Guðmundr hét maðr. Hann var Hallsson. Hann var einhleypingr ok hávaðamaðr. Hann gerðist fylgdarmaðr Gísla Markússonar. 

   Galti hét vinr Lofts. Hann átti hest góðan. Þann föluðu þeir Gísli ok Guðmundr, en Galti vildi eigi selja hestinn ok gaf síðan Lofti. Ok er Guðmundr vissi þetta, þá gerði hann eftir hestinum ok ætlaði hjá garði, ok fór eftir honum við inn fjórða mann. Gestr hét maðr ok Gunnarr, Galti inn þriði. Þessir menn fylgdu Lofti. Þeir Loftr ok Gunnarr vágu Guðmund. 

   Þat vígsmál var lagt undir Sighvat Sturluson, því at hann var kallaðr vinr hvárstveggja þeira, Lofts ok Gísla. Gísla þótti sér mjök misboðit í vígi Guðmundar. Fyrir víg Guðmundar gerði Sighvatr Loft á braut ór Vestfjörðum ok förunauta hans, þá er til vígsins fóru, ok þar á ofan fégjöld mikil. 

   Þá fór Loftr í brott ór Vestfjörðum ok suðr um land til handa Eyjólfi, mági sínum, ok var síðan lengi undir áraburði Oddaverja.

================ And the above passage divided by sentences/lines ================

Þá höfðu þeir Þorvaldr skipazt fyrir dyrrnar ok gerðu kví at Hrafni ok förunautum hans, en Þorvaldr stóð stund frá durunum ok hafði sverð í hendi ok brugðit á miðjar slíðrar, ok Hrafn hvarf til hans, en Þorvaldr tók kveðju hans, ok síðan settust þeir niðr ok hjöluðu, ok varð Þorvaldi ekki at orðum við Hrafn, ok þat þótti Hrafni undarligt, ok eigi sá Hrafn erendi Þorvalds við sik í því sinni. 

Af þeim fundi fór hvárr þeira til síns heimilis. 

Loftr keypti síðan bæ þann á Rauðasandi, er at Stökkum hét, ok gerði þar bú á. 

Þat ætluðu margir menn, at Eyjólfr Þorsteinsson, mágr Lofts, mundi rétta hluta hans ok þeir Sunnlendingar fyrir þingvistar sakir um ránit við Þorvald, en þat varð ekki. 

Þá var kveðin vísa þessi:

[option A] 

   Víst eru farnir flestir

   fálu hests it mesta,

   þótt lýðir böl bíði,

   bræðendr at harðræðum.

   Menn eru seinir sunnan,

   slíkt heyrik oft, með Lofti

   stála strangra éla

   stefni ráns at hefna.[17]

[option B]

   Víst eru flestir bræðendr fálu hests farnir it mesta at harðræðum, þótt lýðir bíði böl. 

   Menn eru seinir sunnan at hefna með Lofti stefni strangra stála éla ráns. 

   Slíkt heyrik oft

[option C]

   Vissulega eru flestir menn að mestu leyti duglausir til karlmennskuverka, þótt fólk verði fyrir tjóni. 

   Sunnanmenn eru seinir að hefna á bardagamanninum ránsins með Lofti. 

   Slíkt heyri eg oft.

Víga-Haukr ok Hallbera, kona hans, fóru í brott af landi, fyrst í Nóreg ok síðan til Grænlands, ok þótti Haukr mikilmenni, hvar sem hann kom. 

Magnús Markússon fór ok til Grænlands, ok kom ekki þeira aftr. 

Guðmundr hét maðr. 

Hann var Hallsson. 

Hann var einhleypingr ok hávaðamaðr. 

Hann gerðist fylgdarmaðr Gísla Markússonar. 

Galti hét vinr Lofts. 

Hann átti hest góðan. 

Þann föluðu þeir Gísli ok Guðmundr, en Galti vildi eigi selja hestinn ok gaf síðan Lofti. 

Ok er Guðmundr vissi þetta, þá gerði hann eftir hestinum ok ætlaði hjá garði, ok fór eftir honum við inn fjórða mann. 

Gestr hét maðr ok Gunnarr, Galti inn þriði. 

Þessir menn fylgdu Lofti. 

Þeir Loftr ok Gunnarr vágu Guðmund. 

Þat vígsmál var lagt undir Sighvat Sturluson, því at hann var kallaðr vinr hvárstveggja þeira, Lofts ok Gísla. 

Gísla þótti sér mjök misboðit í vígi Guðmundar. 

Fyrir víg Guðmundar gerði Sighvatr Loft á braut ór Vestfjörðum ok förunauta hans, þá er til vígsins fóru, ok þar á ofan fégjöld mikil. 

Þá fór Loftr í brott ór Vestfjörðum ok suðr um land til handa Eyjólfi, mági sínum, ok var síðan lengi undir áraburði Oddaverja.