I think we are now in the season of gifts as we have been given two verses to translate in this passage...
Ok er Bergþórr frá þetta, at Magnús hafði kveðit vísu, hafði hann týgilig orð um, at eigi mundi svá búit sjatna. En þau orð spyrr Magnús prestr ok kvað vísu:
[Option A]
Margr mundi sá sendir
sókngífrs numinn lífi,
linna vangs, fyr löngu,
lundr, es nú rekr undan,
ef brynhríðar beiði
biti týgilig skýja,
niðr drepr skald, und skildi,
skeggi, mál sem eggjar.[10]
[Option B]
Margr mundi sá sókngífrs sendir numinn lífi fyr löngu, lundr linna vangs, es nú rekr undan, ef týgilig mál biti brynhríðar skýja beiði und skildi sem eggjar.
Skald drepr skeggi niðr:
[Option C]
Margur hraustur drengur mundi fyrir löngu sviptur lífi, maður minn, sá sem nú er heill á húfi, ef stóryrði bitu skildi búinn hermann sem sverðseggjar.
Skáldið drúpir höfði.
Ok eftir þat er þessar vísur váru kveðnar, þá söfnuðu þeir Þorvaldr ok Bergþórr liði ok gera til Magnúss. Ok er hann spyrr þetta, ferr hann á fjall þat, er Sölólfsfell heitir, ok þar eru þau í einum helli, meðan þeir Þorvaldr váru í firðinum. Rannsökuðu þeir víða bæi ok leituðu þeira Magnúss ok fóru við þat á braut af heraði, at þeir fundu þau eigi.
Ok eftir þat snerist Jórunn í karlaföt ok fór með Magnúsi presti suðr á Eyrar á laun ok eftir þat af landi á braut. Ok er þau kómu í Nóreg, gerði hann boð til hennar at ráði Erlends múgamanns. Hann var hirðmaðr Sverris konungs ok frændi Jórunnar. Magnús var lengi í Nóregi ok gat margt barna við Jórunni.
Kali hét maðr, hann var Halldórsson. Hann átti Ingiríði Snorradóttur. Hon fífldist frá Kala at þeim manni, er Ljótr hét. Hann var sonr Sela-Eiríks. Ok er þeir Þorvaldr ok Kali urðu þess varir, þá gerðu þeir sát fyrir Ljóti ok sá inn þriði maðr, er Þórðr hét ok var Kalason. Ok er þeir fundu Ljót, sóttu þeir hann þrír með vápnum, en hann varðist svá vel, at þeir gátu hann seint sóttan. Þá eggjaði Kali Þorvald, at hann skyldi sækja at djarfliga, ok sagði klæki vera, at þeir fengi eigi einn mann sóttan. Svá lauk þeira fundi, at þeir vágu Ljót. Um þat víg orti Eilífr vísu:
[Option A]
Kali bauð kjark at
kaldráðum Þorvaldi,
nýtik Fjölnis flýti-
feng, en til var engi.
Þórðr munat virðum virðask,
vann á dauðum
áðr sló á hodda hlæði
hvikan, með spjót it mikla.[11]
[Option B]
Kali bauð at selja kaldráðum Þorvaldi kjark, en engi var til.
Nýtik flýtifeng Fjölnis.
Þórðr munat virðask virðum, vann á dauðum manni með it mikla spjót.
Áðr sló hvikan á hodda hlæði
[Option C]
Kali bauðst til að selja hinum kaldráða Þorvaldi kjark, en hann var enginn til.
Eg yrki fljótgerða vísu.
Þórður mun ekki hljóta virðingar manna, því að hann vann á dauðum manni með hinu mikla spjóti sínu.
Áður hafði maðurinn verið hikandi.
================ And the above passage divided by sentences/lines ================
Ok er Bergþórr frá þetta, at Magnús hafði kveðit vísu, hafði hann týgilig orð um, at eigi mundi svá búit sjatna.
En þau orð spyrr Magnús prestr ok kvað vísu:
[Option A]
Margr mundi sá sendir
sókngífrs numinn lífi,
linna vangs, fyr löngu,
lundr, es nú rekr undan,
ef brynhríðar beiði
biti týgilig skýja,
niðr drepr skald, und skildi,
skeggi, mál sem eggjar.[10]
[Option B]
Margr mundi sá sókngífrs sendir numinn lífi fyr löngu, lundr linna vangs, es nú rekr undan, ef týgilig mál biti brynhríðar skýja beiði und skildi sem eggjar.
Skald drepr skeggi niðr:
[Option C]
Margur hraustur drengur mundi fyrir löngu sviptur lífi, maður minn, sá sem nú er heill á húfi, ef stóryrði bitu skildi búinn hermann sem sverðseggjar.
Skáldið drúpir höfði.
Ok eftir þat er þessar vísur váru kveðnar, þá söfnuðu þeir Þorvaldr ok Bergþórr liði ok gera til Magnúss.
Ok er hann spyrr þetta, ferr hann á fjall þat, er Sölólfsfell heitir, ok þar eru þau í einum helli, meðan þeir Þorvaldr váru í firðinum.
Rannsökuðu þeir víða bæi ok leituðu þeira Magnúss ok fóru við þat á braut af heraði, at þeir fundu þau eigi.
Ok eftir þat snerist Jórunn í karlaföt ok fór með Magnúsi presti suðr á Eyrar á laun ok eftir þat af landi á braut.
Ok er þau kómu í Nóreg, gerði hann boð til hennar at ráði Erlends múgamanns.
Hann var hirðmaðr Sverris konungs ok frændi Jórunnar.
Magnús var lengi í Nóregi ok gat margt barna við Jórunni.
Kali hét maðr, hann var Halldórsson.
Hann átti Ingiríði Snorradóttur.
Hon fífldist frá Kala at þeim manni, er Ljótr hét.
Hann var sonr Sela-Eiríks.
Ok er þeir Þorvaldr ok Kali urðu þess varir, þá gerðu þeir sát fyrir Ljóti ok sá inn þriði maðr, er Þórðr hét ok var Kalason.
Ok er þeir fundu Ljót, sóttu þeir hann þrír með vápnum, en hann varðist svá vel, at þeir gátu hann seint sóttan.
Þá eggjaði Kali Þorvald, at hann skyldi sækja at djarfliga, ok sagði klæki vera, at þeir fengi eigi einn mann sóttan.
Svá lauk þeira fundi, at þeir vágu Ljót.
Um þat víg orti Eilífr vísu:
[Option A]
Kali bauð kjark at
kaldráðum Þorvaldi,
nýtik Fjölnis flýti-
feng, en til var engi.
Þórðr munat virðum virðask,
vann á dauðum manni,
áðr sló á hodda hlæði
hvikan, með spjót it mikla.[11]
[Option B]
Kali bauð at selja kaldráðum Þorvaldi kjark, en engi var til.
Nýtik flýtifeng Fjölnis.
Þórðr munat virðask virðum, vann á dauðum manni með it mikla spjót.
Áðr sló hvikan á hodda hlæði
[Option C]
Kali bauðst til að selja hinum kaldráða Þorvaldi kjark, en hann var enginn til.
Eg yrki fljótgerða vísu.
Þórður mun ekki hljóta virðingar manna, því að hann vann á dauðum manni með hinu mikla spjóti sínu.
Áður hafði maðurinn verið hikandi.