Þá fóru þeir í Selárdal ok váru þar nökkurar nætr. En er þeir fóru heim, þá fundu þeir Árna á götu, ok hjó Loftr þegar til Árna, en hann bar af sér höggit. Síðan sótti Loftr at honum, en hann varðist vel. Ok er Galta þótti Lofti seint sækjast, þá fór hann til ok vann á Árna, ok síðan vágu þeir hann. Þat víg varð inn næsta dag eftir Óláfsmessu. 

   Þat víg mæltist illa fyrir, því at fé öll höfðu goldin verif fyrir Árna ok hann hafði sætt þá, er ger hafði verit á hendr honum, vel haldit við Loft. Síðan bætti Loftr frændum Árna fé, sem gert var á hendr honum af þeim mönnum, er til gerðar váru teknir. 

   Loftr bjó nökkura vetr á Rauðasandi síðan ok varðveitti bú bræðra sinna, til þess er þeir höfðu aldr til at taka við fjárvarðveizlu sinni.

8. Frá Vatnsfirðingum.

Maðr hét Snorri. Hann var Þórðarson, Þorvaldssonar, Kjartanssonar, Ásgeirssonar, Knattarsonar. Sigríðr hét móðir Snorra, dóttir Hafliða Mássonar. Snorri var höfðingi mikill, ríkr ok fjölmennr, vitr ok stórráðr. Snorri bjó í Ísafirði á þeim bæ, er í Vatnsfirði heitir. Snorri var lítill maðr vexti ok vænn at yfirliti ok vel vaxinn. Hann átti margt barna, ok váru engi skírgetin. 

   Hafliði hét sonr hans. Hann var vitr maðr ok vinsæll ok mikill umbótarmaðr, bæði með föður sínum ok öðrum, þeim sem hans ráð vildu hafa, því at Snorri þótti eigi í öllum stöðum jafnaðarmaðr vera, en sá ójafnaðr gekk aldri við, ef Hafliði var nær, fyrir gæzku sakir hans ok réttlæti. Af því var hann vinsæll við alla menn, at hann vildi öllum gott. 

   Þat var einu sinni, at einn vinr Snorra ræddi fyrir honum um vinsældir Hafliða ok tjáði þat, hversu gott höfðingjaefni hann var. 

   Snorri svarar: "Engar nytjar munu menn hafa Hafliða, því at hann er miklu betr at sér um alla hluti en ek sé verðr at njóta hans.

================ And the above passage divided by sentences ================

Þá fóru þeir í Selárdal ok váru þar nökkurar nætr. 

En er þeir fóru heim, þá fundu þeir Árna á götu, ok hjó Loftr þegar til Árna, en hann bar af sér höggit. 

Síðan sótti Loftr at honum, en hann varðist vel. 

Ok er Galta þótti Lofti seint sækjast, þá fór hann til ok vann á Árna, ok síðan vágu þeir hann. 

Þat víg varð inn næsta dag eftir Óláfsmessu. 

Þat víg mæltist illa fyrir, því at fé öll höfðu goldin verif fyrir Árna ok hann hafði sætt þá, er ger hafði verit á hendr honum, vel haldit við Loft. 

Síðan bætti Loftr frændum Árna fé, sem gert var á hendr honum af þeim mönnum, er til gerðar váru teknir. 

Loftr bjó nökkura vetr á Rauðasandi síðan ok varðveitti bú bræðra sinna, til þess er þeir höfðu aldr til at taka við fjárvarðveizlu sinni.

8. Frá Vatnsfirðingum.

Maðr hét Snorri. 

Hann var Þórðarson, Þorvaldssonar, Kjartanssonar, Ásgeirssonar, Knattarsonar. 

Sigríðr hét móðir Snorra, dóttir Hafliða Mássonar. 

Snorri var höfðingi mikill, ríkr ok fjölmennr, vitr ok stórráðr. 

Snorri bjó í Ísafirði á þeim bæ, er í Vatnsfirði heitir. 

Snorri var lítill maðr vexti ok vænn at yfirliti ok vel vaxinn. 

Hann átti margt barna, ok váru engi skírgetin. 

Hafliði hét sonr hans. 

Hann var vitr maðr ok vinsæll ok mikill umbótarmaðr, bæði með föður sínum ok öðrum, þeim sem hans ráð vildu hafa, því at Snorri þótti eigi í öllum stöðum jafnaðarmaðr vera, en sá ójafnaðr gekk aldri við, ef Hafliði var nær, fyrir gæzku sakir hans ok réttlæti. 

Af því var hann vinsæll við alla menn, at hann vildi öllum gott. 

Þat var einu sinni, at einn vinr Snorra ræddi fyrir honum um vinsældir Hafliða ok tjáði þat, hversu gott höfðingjaefni hann var. 

Snorri svarar: "Engar nytjar munu menn hafa Hafliða, því at hann er miklu betr at sér um alla hluti en ek sé verðr at njóta hans.