Karlar váru at skinnleik margir, heimamenn Markúss. Loftr, sonr hans, var sjúkr, ok var hann því eigi at leiknum. Þeir Gísli ok Magnús váru börn at aldri. 

   Nú er Markús heyrir sagt, at þeir Ingi fara þar um tún, þá tók hann öxi í hönd sér ok gekk út á hlaðit í móti þeim ok hjó þegar til Inga, ok kom höggit framan í enni honum, og varð þat sár ekki mikit, því at Ingi hjó í móti til Markúss ok hjó í sundr viðbeinat ok þar á hol, ok litlu síðar dó Markús. 

   Ok er hann var fallinn, þá kómu húskarlar hans út. Maðr hét Sigurðr Þórðarson, ok var hann húskarl Markúss, ok er hann sá hann veginn, þá hjó hann til förunauts Inga, þess er Ketill hét. Hann fell við höggit ok dó þegar. Ok er Ketill var veginn, þá hjó Sigurðr þegar til Guðlaugs ok veitti honum sár mikit. Þá var Sigurði haldit. 

   Var þá sögð Lofti tíðendin, þar sem hann lá sjúkr, at faðir hans var veginn. Þá reis hann upp þegar ok tók spjót í hönd sér ok gekk út, ok lagði til Guðlaugs ok veitti honum sár mikit, ok var Loftr þá tekinn ok haldinn. 

   Maðr hét Bárðr. Hann var sonr Ingólfs Bárðarsonar ins svarta. Hann var vinr Markúss ok frændi, sviðr maðr ok góðgjarn. Hann beiddi Loft griða fyrir hönd þeira Guðlaugs ok Inga, sagði þá báða sára, kvað þá til einskis vera at vinna á þeim, en förunautr þeira einn veginn, kvað annat vera hjálpvænligt Markúsi, föður hans, en þá væri fleiri menn vegnir at sinni. Ok af þessum orðum Bárðar váru grið sett meðal manna, ok síðan fór Ingi ok hans félagar í brott. 

   Þessir atburðir urðu tveim nóttum eftir allraheilagramessu. Svá bar ártíð Markúss ok Ketils. SÍðan var lýst vígi Markúss. 

   Árni Surtsson, förunautr Inga, lét sem hann skyldi óhelga Markús. 

================ And the above passage divided by sentences ================

Karlar váru at skinnleik margir, heimamenn Markúss. 

Loftr, sonr hans, var sjúkr, ok var hann því eigi at leiknum. 

Þeir Gísli ok Magnús váru börn at aldri. 

Nú er Markús heyrir sagt, at þeir Ingi fara þar um tún, þá tók hann öxi í hönd sér ok gekk út á hlaðit í móti þeim ok hjó þegar til Inga, ok kom höggit framan í enni honum, og varð þat sár ekki mikit, því at Ingi hjó í móti til Markúss ok hjó í sundr viðbeinat ok þar á hol, ok litlu síðar dó Markús. 

Ok er hann var fallinn, þá kómu húskarlar hans út. 

Maðr hét Sigurðr Þórðarson, ok var hann húskarl Markúss, ok er hann sá hann veginn, þá hjó hann til förunauts Inga, þess er Ketill hét. 

Hann fell við höggit ok dó þegar. 

Ok er Ketill var veginn, þá hjó Sigurðr þegar til Guðlaugs ok veitti honum sár mikit. 

Þá var Sigurði haldit. 

Var þá sögð Lofti tíðendin, þar sem hann lá sjúkr, at faðir hans var veginn. 

Þá reis hann upp þegar ok tók spjót í hönd sér ok gekk út, ok lagði til Guðlaugs ok veitti honum sár mikit, ok var Loftr þá tekinn ok haldinn. 

Maðr hét Bárðr. 

Hann var sonr Ingólfs Bárðarsonar ins svarta. 

Hann var vinr Markúss ok frændi, sviðr maðr ok góðgjarn. 

Hann beiddi Loft griða fyrir hönd þeira Guðlaugs ok Inga, sagði þá báða sára, kvað þá til einskis vera at vinna á þeim, en förunautr þeira einn veginn, kvað annat vera hjálpvænligt Markúsi, föður hans, en þá væri fleiri menn vegnir at sinni. 

Ok af þessum orðum Bárðar váru grið sett meðal manna, ok síðan fór Ingi ok hans félagar í brott. 

Þessir atburðir urðu tveim nóttum eftir allraheilagramessu. 

Svá bar ártíð Markúss ok Ketils. 

SÍðan var lýst vígi Markúss. 

Árni Surtsson, förunautr Inga, lét sem hann skyldi óhelga Markús.