Þeir sögðu þessa sök búna vera á hendr Markúsi um sauðaskurð á mót þeiri sök, er hann hafði á höndum Inga um bænahústoll. Ok síðan drógu þeir glott at ok mikit skaup, at Markús mundi eigi allt réttiliga fá til bús síns, ok höfðu mörg heimslig orð um þetta mál. 

   Nú við þessi slög þeira ok illt orðalag þá reiddist Markús mjök ok kvaðst eigi lengi mundu nenna at sitja sér minnum mönnum slíkan ósóma, er þeir tóku upp.

7. Víg Markúss ok eftirmál.

Þá er þessi mál hófust, þá dreymdi þann mann draum, er Guðbrandr hét Gestsson. Hann dreymdi þat, at honum þótti maðr koma at sér, mikill ok svartr ok illiligr. Hann þóttist spyrja, hvat manna hann í væri. Sá svaraði ok kvað vísu:

     Version A 

     Líðr gótt sumar gróðrar.

     Gandrekr þrumir. Landa

     heimr es með beztum blóma

     birtr. Nú es ráð at hirtask.

     Mjök es grimmliga glýjaðr,

     gapir hann á sjöt manna

     olmr und ægishjálmi,

     Ingólfr kominn hingat.

     Version B

     Líðr gróðrar gótt sumar.

     Gandrekr þrumir.

     Landa heimr es birtr með beztum blóma.

     Nú es ráð at hirtask.

     Ingolfr es kominn hingat, mjök grimmiliga glýjaðr.

     Hann gapir olmr und ægishjalmi á sjöt manna:

     Version C

     Hið gróðursæla sumar er liðið.

     Stormur blæs í sífellu.

     Jörðin ber hinn blómlegasta ávöxt.

     Nú er ráð að hirta sjálfan sig.

     Ingólfur er kominn hingað grimmdarglaður.

     Hann starir ólmur með agishjálm á heimkynni manna.

Þann draum hyggjum vér verit hafa fyrir þeim ófriði, er á Rauðasandi varð. 

   En fyrir því at lítit er nef várt, en breiðar fjaðrar, þá óx óþykkt með þeim Markúsi ok Inga, svá at eigi var óhætt. Markús var þingmaðr Jóns Loftssonar, Sæmundarsonar, en Ingi ok Guðlaugr váru þingmenn Hrafns Sveinbjarnarsonar. Markús var frændi Hrafns, manni firnari en systrungr. Guðlaugr var ok skyldr Hrafni nökkut. 

   Þat var eitt haust, at Ingi fór á kynnisleit til Stakka til Guðlaugs, ok var þar nökkurar nætr. En er Ingi skyldi heim fara, þá ræðst Guðlaugr í ferð með honum. Í þeiri ferð váru synir Inga, Arnórr ok Magnús. Ketill hét maðr, Árni ok Þormóðr, er í þeiri ferð váru. Þeir fóru um tún í Saurbæ. 

   Ok er þeir váru komnir í túngarð, þá kom kona nökkur í stofu, sú er úti hafði verit, ok mælti: "Nú fara þeir Ingi hér í tún."

================ And the above passage divided by sentences ================

Þeir sögðu þessa sök búna vera á hendr Markúsi um sauðaskurð á mót þeiri sök, er hann hafði á höndum Inga um bænahústoll. 

Ok síðan drógu þeir glott at ok mikit skaup, at Markús mundi eigi allt réttiliga fá til bús síns, ok höfðu mörg heimslig orð um þetta mál. 

Nú við þessi slög þeira ok illt orðalag þá reiddist Markús mjök ok kvaðst eigi lengi mundu nenna at sitja sér minnum mönnum slíkan ósóma, er þeir tóku upp.

7. Víg Markúss ok eftirmál.

Þá er þessi mál hófust, þá dreymdi þann mann draum, er Guðbrandr hét Gestsson. 

Hann dreymdi þat, at honum þótti maðr koma at sér, mikill ok svartr ok illiligr. 

Hann þóttist spyrja, hvat manna hann í væri. 

Sá svaraði ok kvað vísu:

Version A:

     Líðr gótt sumar gróðrar.

     Gandrekr þrumir. Landa

     heimr es með beztum blóma

     birtr. Nú es ráð at hirtask.

     Mjök es grimmliga glýjaðr,

     gapir hann á sjöt manna

     olmr und ægishjálmi,

     Ingólfr kominn hingat.

Version B

     Líðr gróðrar gótt sumar. 

     Gandrekr þrumir. 

     Landa heimr es birtr með beztum blóma. 

     Nú es ráð at hirtask. 

     Ingolfr es kominn hingat, mjök grimmiliga glýjaðr. 

     Hann gapir olmr und ægishjalmi á sjöt manna:

Version C:

     Hið gróðursæla sumar er liðið. 

     Stormur blæs í sífellu. 

     Jörðin ber hinn blómlegasta ávöxt. 

     Nú er ráð að hirta sjálfan sig. 

     Ingólfur er kominn hingað grimmdarglaður. 

     Hann starir ólmur með agishjálm á heimkynni manna.

Þann draum hyggjum vér verit hafa fyrir þeim ófriði, er á Rauðasandi varð. 

En fyrir því at lítit er nef várt, en breiðar fjaðrar, þá óx óþykkt með þeim Markúsi ok Inga, svá at eigi var óhætt. 

Markús var þingmaðr Jóns Loftssonar, Sæmundarsonar, en Ingi ok Guðlaugr váru þingmenn Hrafns Sveinbjarnarsonar. 

Markús var frændi Hrafns, manni firnari en systrungr. 

Guðlaugr var ok skyldr Hrafni nökkut. 

Þat var eitt haust, at Ingi fór á kynnisleit til Stakka til Guðlaugs, ok var þar nökkurar nætr. 

En er Ingi skyldi heim fara, þá ræðst Guðlaugr í ferð með honum. 

Í þeiri ferð váru synir Inga, Arnórr ok Magnús. 

Ketill hét maðr, Árni ok Þormóðr, er í þeiri ferð váru. 

Þeir fóru um tún í Saurbæ. 

Ok er þeir váru komnir í túngarð, þá kom kona nökkur í stofu, sú er úti hafði verit, ok mælti: "Nú fara þeir Ingi hér í tún."