Guðlaugr hét maðr. Hann var Valentínusson. Hann bjó á bæ þeim, er hét at Stökkum. Jólinn hét systir Guðlaugs. Hana átti Ingi. 

   Þat var eitt haust, þá er sauðir váru reknir saman í rétt at Rauðasandi, at Markús lét draga sauði sína í hús til skurðar. Þá kómu þeir Guðlaugr ok Ingi til réttarinnar. Þeir fengu til mann þann, er Þormóðr hét, at draga sauð þann, er Ingi átti, til sauða Markúss, þeira er til skurðar váru dregnir, því at þeir vildu gefa Markúsi gagnsök í móti fjárheimtu þeiri, er hann heimti bænhústollinn at Inga. Síðan skildust menn at réttinni. 

   En um morgininn eftir fekk Markús menn til at skera sauði þá, er inn váru dregnir. En er húskarlar Markúss váru at slátra, þá sendu þeir Ingi mann til fundar við þá at vita, hvárt þeir hefði skorit sauðinn, þann er Ingi hafði látit draga til sauða Markúss, en þeir Markús vissu enga ván til, at Ingi átti þar sauð inni með sauðum Markúss. Þá höfðu húskarlar Markúss skorit sauðinn. En þá er sendimaðr Inga kom þangat til, er þeir slátruðu, þá heilsuðu þeir honum, en hann tók kveðju þeira. Hann tók upp höfuð sauða þeira, er þeir höfðu skorit, ok finnr þar höfuð þat, er mark Inga var á, en þeir svöruðu ok kváðust eigi vitat hafa, at með því marki hefði verit. Sendimaðr Inga fór í brott ok kemr á fund þeira Guðlaugs ok segir, at húskarlar Markúss hefði skorit gelding, er Ingi átti. 

   Nú er Markús varð þess varr, at húskarlar hans hefði skorit sauð þann, er Ingi átti, þá sendi hann mann til fundar við þá Inga ok Guðlaug ok bauð at gjalda fé fyrir sauð þann, vaðmál eða sauð þann annan, er þeir vildi, ef þeim þætti sér þat betr koma at hafa heldr en slátr þess sauðar, er skorinn var. Þeir svöruðu ok kváðust ekki vilja þat þiggja, er Markús bauð.

================ And the above passage divided by sentences ================

Guðlaugr hét maðr. 

Hann var Valentínusson. 

Hann bjó á bæ þeim, er hét at Stökkum. 

Jólinn hét systir Guðlaugs. 

Hana átti Ingi. 

Þat var eitt haust, þá er sauðir váru reknir saman í rétt at Rauðasandi, at Markús lét draga sauði sína í hús til skurðar. 

Þá kómu þeir Guðlaugr ok Ingi til réttarinnar. 

Þeir fengu til mann þann, er Þormóðr hét, at draga sauð þann, er Ingi átti, til sauða Markúss, þeira er til skurðar váru dregnir, því at þeir vildu gefa Markúsi gagnsök í móti fjárheimtu þeiri, er hann heimti bænhústollinn at Inga. 

Síðan skildust menn at réttinni. 

En um morgininn eftir fekk Markús menn til at skera sauði þá, er inn váru dregnir. 

En er húskarlar Markúss váru at slátra, þá sendu þeir Ingi mann til fundar við þá at vita, hvárt þeir hefði skorit sauðinn, þann er Ingi hafði látit draga til sauða Markúss, en þeir Markús vissu enga ván til, at Ingi átti þar sauð inni með sauðum Markúss. 

Þá höfðu húskarlar Markúss skorit sauðinn. 

En þá er sendimaðr Inga kom þangat til, er þeir slátruðu, þá heilsuðu þeir honum, en hann tók kveðju þeira. 

Hann tók upp höfuð sauða þeira, er þeir höfðu skorit, ok finnr þar höfuð þat, er mark Inga var á, en þeir svöruðu ok kváðust eigi vitat hafa, at með því marki hefði verit. 

Sendimaðr Inga fór í brott ok kemr á fund þeira Guðlaugs ok segir, at húskarlar Markúss hefði skorit gelding, er Ingi átti. 

Nú er Markús varð þess varr, at húskarlar hans hefði skorit sauð þann, er Ingi átti, þá sendi hann mann til fundar við þá Inga ok Guðlaug ok bauð at gjalda fé fyrir sauð þann, vaðmál eða sauð þann annan, er þeir vildi, ef þeim þætti sér þat betr koma at hafa heldr en slátr þess sauðar, er skorinn var. 

Þeir svöruðu ok kváðust ekki vilja þat þiggja, er Markús bauð.