Fyrir því væntum vér, at Kristr mun kauplaust veitt hafa Hrafni með sér andliga lækning á dauðadegi hans. Eigi at eins græddi Hrafn þá menn, er særðir váru eggbitnum sárum, heldr græddi hann mörg kynjamein, þau sem menn vissu eigi, hvers háttar váru. 

   Þorgils hét maðr, er hafði meinsemi þá, at allr líkamr hans þrútnaði, bæði höfuð hans ok búkr, hendr ok fætr. Hann kom á fund Hrafns á förnum veg á einum gistingarstað, þeim er Hrafn hafði, ok bað hann lækningar, en Hrafn brenndi hann marga díla, bæði í kross fyrir brjósti ok í höfði ok í meðal herða. En hálfum mánaði síðar var allr þroti ór hans hörundi, svá at hann varð alheill. 

   Kona sú kom á fund Hrafns, er mikit hugarválað hafði. Hon grét löngum ok var svá brjóstþungt, at nær helt henni til örvinglunar. Hrafn tók henni æðablóð í hendi, í æði þeiri, er hann kallaði þjótandi. En þegar eftir þat varð hon heil. 

   Þorgils hét maðr, er tók vitfirring. Hann var svá sterkr, at margir karlar urðu at halda honum. Síðan kom Hrafn til hans ok brenndi hann í höfði díla nakkvara, ok tók hann þegar vit sitt, Litlu síðar varð hann heill. 

   Í sveit Hrafns varð maðr þrotráða, er hét Marteinn ok var Brandsson. Hann hafði steinsótt, svá at því mátti hann eigi þurft sækja, er steinninn fell fyrir getnaðarliðu hans. Síðan tók Hrafn við honum ok hafði hann með sér lengi, ok létti hans meini með mikilli íþrótt. Ok svá sótti meinit at honum, at hann varð banvænn ok lá bólginn sem naut. Ok þá heimti Hrafn til sín presta sína ok þá menn, er vitrastir váru með honum, ok spurði, hvárt þeim þótti sjá maðr fram kominn fyrir vanmegnis sakir, en allir sögðu, at þeim þótti hann ráðinn til bana, nema atgerðir væri hafðar.

================ And the above passage divided by sentences ================

Fyrir því væntum vér, at Kristr mun kauplaust veitt hafa Hrafni með sér andliga lækning á dauðadegi hans. 

Eigi at eins græddi Hrafn þá menn, er særðir váru eggbitnum sárum, heldr græddi hann mörg kynjamein, þau sem menn vissu eigi, hvers háttar váru. 

Þorgils hét maðr, er hafði meinsemi þá, at allr líkamr hans þrútnaði, bæði höfuð hans ok búkr, hendr ok fætr. 

Hann kom á fund Hrafns á förnum veg á einum gistingarstað, þeim er Hrafn hafði, ok bað hann lækningar, en Hrafn brenndi hann marga díla, bæði í kross fyrir brjósti ok í höfði ok í meðal herða. 

En hálfum mánaði síðar var allr þroti ór hans hörundi, svá at hann varð alheill. 

Kona sú kom á fund Hrafns, er mikit hugarválað hafði. 

Hon grét löngum ok var svá brjóstþungt, at nær helt henni til örvinglunar. 

Hrafn tók henni æðablóð í hendi, í æði þeiri, er hann kallaði þjótandi. 

En þegar eftir þat varð hon heil. 

Þorgils hét maðr, er tók vitfirring. 

Hann var svá sterkr, at margir karlar urðu at halda honum. 

Síðan kom Hrafn til hans ok brenndi hann í höfði díla nakkvara, ok tók hann þegar vit sitt, Litlu síðar varð hann heill. 

Í sveit Hrafns varð maðr þrotráða, er hét Marteinn ok var Brandsson. 

Hann hafði steinsótt, svá at því mátti hann eigi þurft sækja, er steinninn fell fyrir getnaðarliðu hans. 

Síðan tók Hrafn við honum ok hafði hann með sér lengi, ok létti hans meini með mikilli íþrótt. 

Ok svá sótti meinit at honum, at hann varð banvænn ok lá bólginn sem naut. 

Ok þá heimti Hrafn til sín presta sína ok þá menn, er vitrastir váru með honum, ok spurði, hvárt þeim þótti sjá maðr fram kominn fyrir vanmegnis sakir, en allir sögðu, at þeim þótti hann ráðinn til bana, nema atgerðir væri hafðar.