And the last of our shorter passages for translation. Next week we will move to the longer passages, which we will continue until the planned break, roughly mid July to mid August. 

Þau Sveinbjörn ok Steinunn áttu tvá sonu ok fimm dætr. Herdís hét dóttir þeira, er átti Hallr parestr ok lögsögumaðr, sonr Gizurar lögsögumanns. Helga hét önnur dóttir þeira. Hana átti Brandr Þórisson ok Helgu Jónsdóttur austan frá Svínafelli. Guðrún hét in þriðja dóttir þeira. Hana átti Sámr prestr Símonarson. Halla hét in fjórða. Hana átti Þórðr Arason. Birna hét in fimmta. Markús hét sonr Sveinbjarnar inn ellri, en Hrafn inn yngri. 

   Markús var mikill maðr vexti ok ramr at afli. Svá var handleggr hans digr meðal axlar ok ölnboga sem lær manns væri. Hann var ungr til bókar settr ok síðan vígðr til prests. Á Eyri í Arnarfirði stendr steinn, sá er Markús bar þangat. Í þeim steini váru klappaðir fjórir koppar. Síðan er hann hafðr til þváttsteins ok er svá höfugr, at varla megu fjórir karlar hefja. 

   En fyrir því at skömm eru áföll þessa heims, þá varð Markús eigi langlífr. Hann fór einn vetr ór Arnarfirði um heiði til Tálknafjarðar ok þeir fjórir saman. Ok á heiðinni gerði at þeim vánt veðr, svá at þeir fóru villt. Ok er minnstar vánir váru, þá brast undir þeim einn hengiskafl, ok í þessi skriðu týndist Markús prestr ok annarr maðr með honum, en sá komst í brott heill ór skriðunni, er óknástr var. Sá hét Árni, ok Húnþjófr hét annarr maðr, er á brott komst. Þessi atburðr varð þar, sem heitir Feitsdalr.

================ And the above passage divided by sentences ================

Þau Sveinbjörn ok Steinunn áttu tvá sonu ok fimm dætr. 

Herdís hét dóttir þeira, er átti Hallr parestr ok lögsögumaðr, sonr Gizurar lögsögumanns. 

Helga hét önnur dóttir þeira. 

Hana átti Brandr Þórisson ok Helgu Jónsdóttur austan frá Svínafelli. 

Guðrún hét in þriðja dóttir þeira. 

Hana átti Sámr prestr Símonarson. 

Halla hét in fjórða. 

Hana átti Þórðr Arason. 

Birna hét in fimmta. 

Markús hét sonr Sveinbjarnar inn ellri, en Hrafn inn yngri. 

Markús var mikill maðr vexti ok ramr at afli. 

Svá var handleggr hans digr meðal axlar ok ölnboga sem lær manns væri. 

Hann var ungr til bókar settr ok síðan vígðr til prests. 

Á Eyri í Arnarfirði stendr steinn, sá er Markús bar þangat. 

Í þeim steini váru klappaðir fjórir koppar. 

Síðan er hann hafðr til þváttsteins ok er svá höfugr, at varla megu fjórir karlar hefja. 

En fyrir því at skömm eru áföll þessa heims, þá varð Markús eigi langlífr. 

Hann fór einn vetr ór Arnarfirði um heiði til Tálknafjarðar ok þeir fjórir saman. 

Ok á heiðinni gerði at þeim vánt veðr, svá at þeir fóru villt. 

Ok er minnstar vánir váru, þá brast undir þeim einn hengiskafl, ok í þessi skriðu týndist Markús prestr ok annarr maðr með honum, en sá komst í brott heill ór skriðunni, er óknástr var. 

Sá hét Árni, ok Húnþjófr hét annarr maðr, er á brott komst. 

Þessi atburðr varð þar, sem heitir Feitsdalr.