Sigrgarðr gengr nú út af steinhöllunni ok hafði hann þá tekit aptr ásjónu sína. Gengu þeir nú með alvæpni þar næri sem meykonungrinn var með sínu sýniliga liði. En þegar er hon sá Sigrgarð gekk hon í móti honum burt frá sínum mönnum ok tók gullkórónu af höfði sér. Ok fell á kné fyrir honum ok lagði sik í hans vald ok allt sitt vald ok land. En hann svaraði þá, “lengi hefir þú þrálát verit. En lægðr sýnist mér nú metnaðr þinn. En ef þú giptir systr þínar sveinum mínum þá mun ek taka sættum við þik. Hef ek nú svá mönnum skipat at ek má láta drepa þik.” Sagði hon at þat skyldi á hans valdi sem allt annat er hann beiddi hana. Hann bað hana þá ganga í borgina með sína menn ok búast við virðuligri veislu ok láta bosuna þá er hann gengr frá skipum.

Tveir menn váru þá komnir í lið meykonungsins, ok hét hvártveggi Álfr. Þeir váru móðurbræðr drottningar. Þeir höfðu orðit fyrir ósköpum Hlégerðar ok hafði annarr verit hestrinn en annarr uxinn, ok höfðu þeir fóstbræðr hjálpat þeim ór ósköpum. Nú ferr Sigrgarðr til sjóvar. Faðir hans var þar kominn með herbúðir sínar. Gekk hann í móti syni sínum ok urðu þar fagnafundir. Sagði konungr svá til hans, “því er ek nú hér kominn at ek vildi hefna þinnar svívirðingar, ok förum ok eyðum landit eða gjörum henni hverja svívirðing sem þú vilt.”

“Þat veit nú eigi svá við,” segir Sigrgarðr, “vit erum nú sátt. Hefir hon nú gefit í mitt vald allt sitt ríki ok sik ok systr sínar tvær.”

Segir hann þá föður sínum allt hversu farit hafði um ósköp hennar. Sefaðist konungr þá, en var þó inn reiðasti. Þá spurði konungr hverir þeir menn væri í flokki hans at svá væri ólíkir flestum mönnum öðrum at sköpun. “Ok líkari eru tröllum enn mönnum.”

================ And the above passage divided by sentences ================

Sigrgarðr gengr nú út af steinhöllunni ok hafði hann þá tekit aptr ásjónu sína. 

Gengu þeir nú með alvæpni þar næri sem meykonungrinn var með sínu sýniliga liði. 

En þegar er hon sá Sigrgarð gekk hon í móti honum burt frá sínum mönnum ok tók gullkórónu af höfði sér. 

Ok fell á kné fyrir honum ok lagði sik í hans vald ok allt sitt vald ok land. 

En hann svaraði þá, “lengi hefir þú þrálát verit. 

En lægðr sýnist mér nú metnaðr þinn. 

En ef þú giptir systr þínar sveinum mínum þá mun ek taka sættum við þik. 

Hef ek nú svá mönnum skipat at ek má láta drepa þik.” 

Sagði hon at þat skyldi á hans valdi sem allt annat er hann beiddi hana. 

Hann bað hana þá ganga í borgina með sína menn ok búast við virðuligri veislu ok láta bosuna þá er hann gengr frá skipum.

Tveir menn váru þá komnir í lið meykonungsins, ok hét hvártveggi Álfr. 

Þeir váru móðurbræðr drottningar. 

Þeir höfðu orðit fyrir ósköpum Hlégerðar ok hafði annarr verit hestrinn en annarr uxinn, ok höfðu þeir fóstbræðr hjálpat þeim ór ósköpum. 

Nú ferr Sigrgarðr til sjóvar. 

Faðir hans var þar kominn með herbúðir sínar. 

Gekk hann í móti syni sínum ok urðu þar fagnafundir. 

Sagði konungr svá til hans, “því er ek nú hér kominn at ek vildi hefna þinnar svívirðingar, ok förum ok eyðum landit eða gjörum henni hverja svívirðing sem þú vilt.”

“Þat veit nú eigi svá við,” segir Sigrgarðr, “vit erum nú sátt. 

Hefir hon nú gefit í mitt vald allt sitt ríki ok sik ok systr sínar tvær.”

Segir hann þá föður sínum allt hversu farit hafði um ósköp hennar. 

Sefaðist konungr þá, en var þó inn reiðasti. 

Þá spurði konungr hverir þeir menn væri í flokki hans at svá væri ólíkir flestum mönnum öðrum at sköpun. 

“Ok líkari eru tröllum enn mönnum.”