“Engi mun ván til,” segir hon “at þú getir komit sáttmáli á með okkr.”

“Eigi þiki mér þat vænliga horfa,” segir hann, “því at eigi mun hann því trúa vilja, því at miklu illu hefir þú af stað komit ok margan svikit. En við þat má ek leita at fara með þeim boðum sem þú vilt honum gjöra. Eðr ef þú vilt gipta okkr bræðrum systr þínar.”

“Eigi ætla ek,” segir hon, “at þit sýnist mjök girniligir meyjunum ef þit breytit eigi bragðinu. Eðr váru þær girniligar í morgin er þær komu heim. Ok tölum síðar um slíkt. En þau boð skaltu mega segja honum með fingrgulli því er hann gaf mér fyrsta sinni, at ek gef mik ok allt mitt ríki í hans vald, ok vera hvárt sem hann vill frilla hans eðr eiginkona. Ok heldr vil ek vera frilla hans en eiga nökkurn þann konungsson er ek veit.”

“Nú skaltu,” segir Hörðr, “láta tjalda hallir þínar á morgin, ok allir þínir menn taki inn besta búning. Gangit síðan út á víðan völl ok látit opin öll borgarhlíð. Ok bíðit svá þess sem at höndum kemr.”

Síðan gengr Hörðr í burtu. En meykonungrinn breytir nú at öllu svá sem Hörðr hafði fyrir sagt.

16

At morni dags þá er menn vöknuðu gengu menn í vígskörð. Sá menn þá at allr sjár var skipaðr með herskipum. Var þar þá kominn Ríkarðr konungr faðir Sigrgarðs. Gengu þeir á land ok reistu síðan herbúðir.

Nú er at segja frá Sigrgarði er hann

vaknar um morguninn ok var honum þá runnin reiðin in mesta. Hörðr kom þar þá ok sagði honum hvat þau meykonungrinn höfðu mælst við. Segir honum ok þat at faðir hans sé þar kominn með óvígan her, ok Gustólfr karl með honum. Ok sagði at nú væri vildast at þiggja góð boð af meykonunginum. Hann kvað henni eigi sjálfrátt hafa verit um sína illsku.

================ And the above passage divided by sentences ================

“Engi mun ván til,” segir hon “at þú getir komit sáttmáli á með okkr.”

“Eigi þiki mér þat vænliga horfa,” segir hann, “því at eigi mun hann því trúa vilja, því at miklu illu hefir þú af stað komit ok margan svikit. 

En við þat má ek leita at fara með þeim boðum sem þú vilt honum gjöra. 

Eðr ef þú vilt gipta okkr bræðrum systr þínar.”

“Eigi ætla ek,” segir hon, “at þit sýnist mjök girniligir meyjunum ef þit breytit eigi bragðinu. 

Eðr váru þær girniligar í morgin er þær komu heim. 

Ok tölum síðar um slíkt. 

En þau boð skaltu mega segja honum með fingrgulli því er hann gaf mér fyrsta sinni, at ek gef mik ok allt mitt ríki í hans vald, ok vera hvárt sem hann vill frilla hans eðr eiginkona. 

Ok heldr vil ek vera frilla hans en eiga nökkurn þann konungsson er ek veit.”

“Nú skaltu,” segir Hörðr, “láta tjalda hallir þínar á morgin, ok allir þínir menn taki inn besta búning. 

Gangit síðan út á víðan völl ok látit opin öll borgarhlíð. 

Ok bíðit svá þess sem at höndum kemr.”

Síðan gengr Hörðr í burtu. 

En meykonungrinn breytir nú at öllu svá sem Hörðr hafði fyrir sagt.

16

At morni dags þá er menn vöknuðu gengu menn í vígskörð. 

Sá menn þá at allr sjár var skipaðr með herskipum. 

Var þar þá kominn Ríkarðr konungr faðir Sigrgarðs. 

Gengu þeir á land ok reistu síðan herbúðir.

Nú er at segja frá Sigrgarði er hann vaknar um morguninn ok var honum þá runnin reiðin in mesta. 

Hörðr kom þar þá ok sagði honum hvat þau meykonungrinn höfðu mælst við. 

Segir honum ok þat at faðir hans sé þar kominn með óvígan her, ok Gustólfr karl með honum. 

Ok sagði at nú væri vildast at þiggja góð boð af meykonunginum. 

Hann kvað henni eigi sjálfrátt hafa verit um sína illsku.