En þegar meykonungrinn gat nökkut hrært sik þá skreið hon at fótum Knúts ok vildi kyssa á þá, en hann vildi stíga í andlit henni ef Hörðr hefði eigi bannat honum. Reisti Hörðr þá upp meykonunginn. Knútr sneri þá í burt úr höllunni. Hörðr bað Stígandi fara med honum ok kveðst ætla at hann mundi stilling á fá gjört.

En er kom í steinhöll þá sem hann skyldi vera bað hann sína menn vápnast ok ganga at borginni ok brenna hana. Stígandi sagði at nú mundi af it ólmasta. Knútr vildi eigi á hlýðast ok sagðist borgina brenna skyldu. Kveðst meykonunginum eiga svá mikit illt at launa at hann kveðst eigi þat mega melta með sér. Stígandi kveðst eigi letja vilja. Tók hann þá eina gullskál fulla af víni ok bað Knút drekka. Hann var þá þyrstr mjök en þegar at hann hafði drukkit fell svefn á hann.

Meykonungrinn tók nú at hressast ok spurði Hörð eptir hvar at Knútr væri, en hann sagði hana þat öngu varða, ok kveðst ætla at henni mundi ekki verða mein at honum at svá búnu. “Hefir þú oss þungar þrautir fengit svá at hefnda væri fyrir vert. Eðr ætlar þú lengi at halda á ryskingum við oss?”

En hon svarar þá hógliga: “Þat á ek yðr at þakka,” segir hon “at af mér eru öll mín ósköp, þau sem Hlégerðr in arma lagði á mik. Ok svá á mínar systr it sama, en þegar it fyrsta kveld er þér komut hér þekkti ek Sigrgarð, ok höfum við mjök ójafnt. Hann hefir gefit mér líf, en ek hefi á marga vega viljað forráða hann. Eðr hverju ætlar þú at hann vili nú til sín snúa?”

“Eigi þarf ek til þess at geta. Hann ætlar at eyða allt yðvart land. En taka þik sjálfa hertaki. Gerir hann þá annat hvárt at hann selr þik mannsali. Eðr gefr þik þræl nökkurum.”

================ And the above passage divided by sentences ================

En þegar meykonungrinn gat nökkut hrært sik þá skreið hon at fótum Knúts ok vildi kyssa á þá, en hann vildi stíga í andlit henni ef Hörðr hefði eigi bannat honum. 

Reisti Hörðr þá upp meykonunginn. 

Knútr sneri þá í burt úr höllunni. 

Hörðr bað Stígandi fara med honum ok kveðst ætla at hann mundi stilling á fá gjört.

En er kom í steinhöll þá sem hann skyldi vera bað hann sína menn vápnast ok ganga at borginni ok brenna hana. 

Stígandi sagði at nú mundi af it ólmasta. 

Knútr vildi eigi á hlýðast ok sagðist borgina brenna skyldu. 

Kveðst meykonunginum eiga svá mikit illt at launa at hann kveðst eigi þat mega melta með sér. 

Stígandi kveðst eigi letja vilja. 

Tók hann þá eina gullskál fulla af víni ok bað Knút drekka. 

Hann var þá þyrstr mjök en þegar at hann hafði drukkit fell svefn á hann.

Meykonungrinn tók nú at hressast ok spurði Hörð eptir hvar at Knútr væri, en hann sagði hana þat öngu varða, ok kveðst ætla at henni mundi ekki verða mein at honum at svá búnu. 

“Hefir þú oss þungar þrautir fengit svá at hefnda væri fyrir vert. 

Eðr ætlar þú lengi at halda á ryskingum við oss?”

En hon svarar þá hógliga: “Þat á ek yðr at þakka,” segir hon “at af mér eru öll mín ósköp, þau sem Hlégerðr in arma lagði á mik. 

Ok svá á mínar systr it sama, en þegar it fyrsta kveld er þér komut hér þekkti ek Sigrgarð, ok höfum við mjök ójafnt. 

Hann hefir gefit mér líf, en ek hefi á marga vega viljað forráða hann. 

Eðr hverju ætlar þú at hann vili nú til sín snúa?”

“Eigi þarf ek til þess at geta. 

Hann ætlar at eyða allt yðvart land. 

En taka þik sjálfa hertaki. 

Gerir hann þá annat hvárt at hann selr þik mannsali. 

Eðr gefr þik þræl nökkurum.”