En hann kvað hana næri mundu geta hversu hon hefði fyrir honum sét. Hon spurði hvat hann hefði gjört af hestamanninum. Hann tók þá höfuðit af Skildi ok snaraði fyrir brjóst henni. Hon greip í fax flókafolaldinu ok var þá lauss belgrinn ok sló um nasir honum. En hann sneri í burt með ok brenndi þar sem engi vissi. En menn sá at lítil mey lá þar sem fylbelgrinn hafði legit. Lét meykonungrinn dreypa víni ok heilnæmum drykk á varir henni, ok nærðist hon skjótt. Ok því skjótara sem fylbelgrinn brann meir.

Liðr nú deginum ok lystir meykonginn at ganga til borðs. Hon gjörðist þá heldr ill yfirsýnis. Ok vágaði engi maðr hana orða at beiða ok engi vágaði at skenkja henni nema Hörðr. Hon bað sína menn alla vera með vápnum. En síðan sezt hon undir borð. En er miðr dagr var kominn, þá tók hon skjöld ok sverð þat sem átt hafði Sigrgarðr. Hon setti skjöldinn fyrir brjóst sér en bendi sverðit um kné sér.

Í því bili kom Knútr í höllina ok gengr vakrt eptir hallargólfinu.

Meykonungrinn spratt upp ok hjó til hans með sverðinu, en hafði skjöldinn fyrir andliti sér. Hörðr bar undir kryppuna ok kom sverðit þar í ok brotnaði skarð í sverðit. Stígandi krækti skjöldinn frá andliti meykonungsins en Knútr setti eggit á nasir henni svá at stropinn fór niðr um hana alla, en hon fell í óvit. Tók hann þá sverð sitt ok hjó til hennar með tveim höndum, ok stefndi á hálsinn. Hörðr hljóp þá undir hann ok váru þá sviptingar harðar með þeim. Stígandi tók þá meykonung ok dreypti víni á varir henni ok vaknaði hon skjótt við.

Hirðmenn sóttu þá at þeim. Sleppti Hörðr þá Knúti. En þeir sem til hans hjuggu þá brotnuðu sverð þeira í kryppu hans eðr þjóum. Hörðr bað þá hætta. Hafði Knútr þá drepit tíu menn.

================ And the above passage divided by sentences ================

En hann kvað hana næri mundu geta hversu hon hefði fyrir honum sét. 

Hon spurði hvat hann hefði gjört af hestamanninum. 

Hann tók þá höfuðit af Skildi ok snaraði fyrir brjóst henni. 

Hon greip í fax flókafolaldinu ok var þá lauss belgrinn ok sló um nasir honum. 

En hann sneri í burt með ok brenndi þar sem engi vissi. 

En menn sá at lítil mey lá þar sem fylbelgrinn hafði legit. 

Lét meykonungrinn dreypa víni ok heilnæmum drykk á varir henni, ok nærðist hon skjótt. 

Ok því skjótara sem fylbelgrinn brann meir.

Liðr nú deginum ok lystir meykonginn at ganga til borðs. 

Hon gjörðist þá heldr ill yfirsýnis. 

Ok vágaði engi maðr hana orða at beiða ok engi vágaði at skenkja henni nema Hörðr. 

Hon bað sína menn alla vera með vápnum. 

En síðan sezt hon undir borð. 

En er miðr dagr var kominn, þá tók hon skjöld ok sverð þat sem átt hafði Sigrgarðr. 

Hon setti skjöldinn fyrir brjóst sér en bendi sverðit um kné sér.

Í því bili kom Knútr í höllina ok gengr vakrt eptir hallargólfinu.

Meykonungrinn spratt upp ok hjó til hans með sverðinu, en hafði skjöldinn fyrir andliti sér. 

Hörðr bar undir kryppuna ok kom sverðit þar í ok brotnaði skarð í sverðit. 

Stígandi krækti skjöldinn frá andliti meykonungsins en Knútr setti eggit á nasir henni svá at stropinn fór niðr um hana alla, en hon fell í óvit. 

Tók hann þá sverð sitt ok hjó til hennar með tveim höndum, ok stefndi á hálsinn. 

Hörðr hljóp þá undir hann ok váru þá sviptingar harðar með þeim. 

Stígandi tók þá meykonung ok dreypti víni á varir henni ok vaknaði hon skjótt við.

Hirðmenn sóttu þá at þeim. 

Sleppti Hörðr þá Knúti. 

En þeir sem til hans hjuggu þá brotnuðu sverð þeira í kryppu hans eðr þjóum. 

Hörðr bað þá hætta. 

Hafði Knútr þá drepit tíu menn.