Sá var mikill vexti. Hann hafði jarnstaf í hendi ok var geir Óðins markaðr á framan verðum, ok syndist honum sem eitr sindraði ýr oddinum. Þat var Skjöldr, bróðir Hlégerðar. Hann gengr at skíðgardinum ok lykr upp grindinni. Flóka trippan hleypr þegar út. Ok öll hrossin eptir henni. Hesturinn fylgir henni. Hon hefir uppi ýmsa endana ok stefnir þangat sem blautastar váru mýrarnar, ok gefr henni þat líf at hrossin komust þangat eigi.

Skjöldr gengr til hellisins. Hörðr sprettr þar upp fyrir honum. Hann hafði gaddakylfu í hendi. Hann sló til Skjaldar en Skjöldr skaust undan en kylfan kom í jörðina ok sökk it digrasta. Skjöldr sló til hans með jarnstafnum ok kom á kryppuna ok brotnaði í sundur geirinn. En stöngin var föst í kryppunni á honum, ok kipti hann honum á lopt. Hordur spyrndi fótunum við bergit svá fast at Skyldi varð laus stöngin. Þá opnaðist hellirinn ok kom út þurs mikill, ok var þríhöfðaðr. Hörðr laust hann með kylfunni ok fell hann um þverar dyrnar ok var þegar dauðr. Þá losnaði stöngin ok náði Skjöldr henni. Sló hann þá til Harðar í öðru sinni. Hörðr stökk undan ok inn yfir inn dauða. En stöngin sökk í þursinn er hon kom á hann, ok var föst við þursinn, en hendr Skjaldar við stöngina ok varð honum þá mikit fyrir at reiða hana.

Tröllin sóttu nú at Herði ok var þat mikil mannhætta. Skjöldr vildi nú inn í hellinn ok var honum óhægt um ferðirnar þvíat þursinn loddi við hann. Ok fór hann mjök lágt í dyrunum. Hörðr opaði at honum ok setti stjölinn á nasir honum ok stukku úr honum allar tenurnar. Hrokk hann þá út aptr ok vogaði hann þá eigi inn í hellinn þaðan í frá.

Hörðr barðist tvö dægr við tröllin. Hafði hann þá drepit þau öll. Bar hann sik þá at at hlafa út. Skjöldr stóð fyrir hellis dyrunum. 

================ And the above passage divided by words ================

Sá var mikill vexti. 

Hann hafði jarnstaf í hendi ok var geir Óðins markaðr á framan verðum, ok syndist honum sem eitr sindraði ýr oddinum. 

Þat var Skjöldr, bróðir Hlégerðar. 

Hann gengr at skíðgardinum ok lykr upp grindinni. 

Flóka trippan hleypr þegar út. 

Ok öll hrossin eptir henni. 

Hesturinn fylgir henni. 

Hon hefir uppi ýmsa endana ok stefnir þangat sem blautastar váru mýrarnar, ok gefr henni þat líf at hrossin komust þangat eigi.

Skjöldr gengr til hellisins. 

Hörðr sprettr þar upp fyrir honum. 

Hann hafði gaddakylfu í hendi. 

Hann sló til Skjaldar en Skjöldr skaust undan en kylfan kom í jörðina ok sökk it digrasta. 

Skjöldr sló til hans með jarnstafnum ok kom á kryppuna ok brotnaði í sundur geirinn. 

En stöngin var föst í kryppunni á honum, ok kipti hann honum á lopt. 

Hordur spyrndi fótunum við bergit svá fast at Skyldi varð laus stöngin. 

Þá opnaðist hellirinn ok kom út þurs mikill, ok var þríhöfðaðr. 

Hörðr laust hann með kylfunni ok fell hann um þverar dyrnar ok var þegar dauðr. 

Þá losnaði stöngin ok náði Skjöldr henni. 

Sló hann þá til Harðar í öðru sinni. 

Hörðr stökk undan ok inn yfir inn dauða. 

En stöngin sökk í þursinn er hon kom á hann, ok var föst við þursinn, en hendr Skjaldar við stöngina ok varð honum þá mikit fyrir at reiða hana.

Tröllin sóttu nú at Herði ok var þat mikil mannhætta. 

Skjöldr vildi nú inn í hellinn ok var honum óhægt um ferðirnar þvíat þursinn loddi við hann. 

Ok fór hann mjök lágt í dyrunum. 

Hörðr opaði at honum ok setti stjölinn á nasir honum ok stukku úr honum allar tenurnar. 

Hrokk hann þá út aptr ok vogaði hann þá eigi inn í hellinn þaðan í frá.

Hörðr barðist tvö dægr við tröllin. 

Hafði hann þá drepit þau öll. 

Bar hann sik þá at at hlafa út. 

Skjöldr stóð fyrir hellis dyrunum.