Knútr breif kylfuna ok keyrði á nasir orminum. En hann dró nökkvann í kaf með sér, en Knútr hljóp á bak drekanum ok spenti um hálsinn. Ok fóru þeir svá þangat til at skammt var til lands. Tók hann þá í posa kerlingar ok sáði yfir drekan, ok varð hann þá svá máttdreginn at hann sökk í vatnit. En Knútr lagðist þá til lands.

Var hann þá bæði stirðr ok móðr. En sér at eigi gjörist setuefni. Vill nú flýta sér til fóstbræðra sinna. Rekr nú saman nautin. Eru þau mjög bagræk, en þó kemr hann um síðir til Stíganda fóstbróður síns.

14

Nú er at segja frá Stíganda at þá er þeir skildu Hörðr, settist hann fyrir dyr hólsins. En er hann hafði eigi lengi þar verit þá kemr svínahirðirinn heim fram úr skóginum. Þat var Hjálmr bróðir Hlégerðar. Hann gekk þar fyrst at sem gyltan lá sú in magra. Hann gaf henni mikit vandarhögg, en hon gat tregliga upp staðit. Síðan reisir hann upp svínin ok rekr þau upp at hólnum. Stígandi var þar fyrir. Þá mælti Hjálmr til hans: “Illu heilli ok óþörfu sjálfum þér, komtu hér: Mikla dirfð ætlar þú þér, at þú ætlar at reka svínin úr höndum mér.” “Eigi dugir ófreistat,” sagði Stígandi. Hjálmr hafði atgeir í hendi ok hjó til Stíganda, en hann laust af sér lagit. Í því opnaðist haugrinn. Stígandi krækti svíðunni til Hjálms ok kippti honum áfram ok fell hann inn í glugginn.

Í hauginum váru fjór tigir trölla. Sóttu þau nú út úr hauginum ok Hjálmr með þeim. Stígandi varði dyrnar vel ok hraustliga. Fekk hann þá mörg sár ok stór. Opt krækti hann tröllin með svíðunni ok kastaði þeim inn í hauginn. Svínin tóku at sækja at honum, en hann vill þeim eigi vánt gjöra. Gekk þessi sókn allan daginn ok alla nóttina eptir.

================ And the above passage divided by sentences ================

Knútr breif kylfuna ok keyrði á nasir orminum. 

En hann dró nökkvann í kaf með sér, en Knútr hljóp á bak drekanum ok spenti um hálsinn. 

Ok fóru þeir svá þangat til at skammt var til lands. 

Tók hann þá í posa kerlingar ok sáði yfir drekan, ok varð hann þá svá máttdreginn at hann sökk í vatnit. 

En Knútr lagðist þá til lands.

Var hann þá bæði stirðr ok móðr. 

En sér at eigi gjörist setuefni. 

Vill nú flýta sér til fóstbræðra sinna. 

Rekr nú saman nautin. 

Eru þau mjög bagræk, en þó kemr hann um síðir til Stíganda fóstbróður síns.

14

Nú er at segja frá Stíganda at þá er þeir skildu Hörðr, settist hann fyrir dyr hólsins. 

En er hann hafði eigi lengi þar verit þá kemr svínahirðirinn heim fram úr skóginum. 

Þat var Hjálmr bróðir Hlégerðar. 

Hann gekk þar fyrst at sem gyltan lá sú in magra. 

Hann gaf henni mikit vandarhögg, en hon gat tregliga upp staðit. 

Síðan reisir hann upp svínin ok rekr þau upp at hólnum. 

Stígandi var þar fyrir. 

Þá mælti Hjálmr til hans: “Illu heilli ok óþörfu sjálfum þér, komtu hér: Mikla dirfð ætlar þú þér, at þú ætlar at reka svínin úr höndum mér.” 

“Eigi dugir ófreistat,” sagði Stígandi. 

Hjálmr hafði atgeir í hendi ok hjó til Stíganda, en hann laust af sér lagit. 

Í því opnaðist haugrinn. 

Stígandi krækti svíðunni til Hjálms ok kippti honum áfram ok fell hann inn í glugginn.

Í hauginum váru fjór tigir trölla. 

Sóttu þau nú út úr hauginum ok Hjálmr með þeim. 

Stígandi varði dyrnar vel ok hraustliga. 

Fekk hann þá mörg sár ok stór. 

Opt krækti hann tröllin með svíðunni ok kastaði þeim inn í hauginn. 

Svínin tóku at sækja at honum, en hann vill þeim eigi vánt gjöra. 

Gekk þessi sókn allan daginn ok alla nóttina eptir.