This risks being a duplicate post as I submitted this earlier today, but I don't see, and so am submitting again:

Ok skyldi ek þess grimmliga hefna ef ek gæta náð honum.” Verðr nökkvinn nú landfastr. Hljóp jötunninn nú fyrir borð. Knútr kom þar fram á bakkann. Jötunninn var óða málugr. Knútr tók upp stein ok snaraði til hans, ok kom við eyra honum. Hann hristi við höfuðit ok mælti “hvasst er nú á hömrunum svá feykir vindrinn fjöðrunum.” Tók hann þá gaddakylfu, járnvafða, ok hljóp neðan einstigit. Hálfþrítugr var hamarrinn. En þá er hann var kominn í it efsta stigit, renndi Knútr at honum ok rak spjótit fyrir brjóst honum. Spjótit gekk á kaf, en jötunninn datt ofan fyrir hamarinn ok brotnaði í honum hvert bein.

En Knútr tók kylfuna til sín en síðan sté hann á nökkvann ok reri til eyjarinnar, gekk á land ok litaðist um. Hann sá hól einn háfan með fögrum grösum. Þangat gengr hann. Hann finnr þar á glugg; hann setr gler fyrir augu sér. Hann sér hvar krákan lá á mikilli dyngju. Hann sá af henni var vængrinn. Hann tók þá í posa kerlingar ok sáði inn í glugginn því sem þar var í. Fell þá svefn á krákuna. En síðan fór hann inn í hólinn. Hann tók um háls krákunni ok snaraði hana úr hálsliðnum í millum handa sér en í hennar fjörbrotum varð svá mikill landsskjálfti at undrum gegndi.

13

Knútr tekr sér nú eld ok gekk til dyngju krákunar ok rubbar henni upp allri. Finnur hann eggit ok lætr þat koma í posa kerlingar. Niðri undir dyngjunni fann hann jarðhús. Þar lá fyrir ormr einn. Hann bles þegar eitri ok sakaði Knút ekki fyrir taufrum kerlingar. Ormrinn fló út um glugginn. Gull mikit ok gersimar var þar. Hann fylldi upp uxahornit. Tók hann þat af gullinu sem honum likaði. Vendi hann síðan í burtu.

Kemr hann nú til nökkvans ok rær síðan at landi. En er kemr á vatnit þá kemr ormrinn upp úr vatninu með gapanda munni ok leggst at nökkvanum ok lagði bægslit upp á barðit.

================ And the above passage divided by sentences ================

Ok skyldi ek þess grimmliga hefna ef ek gæta náð honum.” 

Verðr nökkvinn nú landfastr. 

Hljóp jötunninn nú fyrir borð. 

Knútr kom þar fram á bakkann. 

Jötunninn var óða málugr. 

Knútr tók upp stein ok snaraði til hans, ok kom við eyra honum. 

Hann hristi við höfuðit ok mælti “hvasst er nú á hömrunum svá feykir vindrinn fjöðrunum.” 

Tók hann þá gaddakylfu, járnvafða, ok hljóp neðan einstigit. 

Hálfþrítugr var hamarrinn. 

En þá er hann var kominn í it efsta stigit, renndi Knútr at honum ok rak spjótit fyrir brjóst honum. 

Spjótit gekk á kaf, en jötunninn datt ofan fyrir hamarinn ok brotnaði í honum hvert bein.

En Knútr tók kylfuna til sín en síðan sté hann á nökkvann ok reri til eyjarinnar, gekk á land ok litaðist um. 

Hann sá hól einn háfan með fögrum grösum. 

Þangat gengr hann. 

Hann finnr þar á glugg; hann setr gler fyrir augu sér. 

Hann sér hvar krákan lá á mikilli dyngju. 

Hann sá af henni var vængrinn. 

Hann tók þá í posa kerlingar ok sáði inn í glugginn því sem þar var í. 

Fell þá svefn á krákuna. 

En síðan fór hann inn í hólinn. 

Hann tók um háls krákunni ok snaraði hana úr hálsliðnum í millum handa sér en í hennar fjörbrotum varð svá mikill landsskjálfti at undrum gegndi.

13

Knútr tekr sér nú eld ok gekk til dyngju krákunar ok rubbar henni upp allri. 

Finnur hann eggit ok lætr þat koma í posa kerlingar. 

Niðri undir dyngjunni fann hann jarðhús. 

Þar lá fyrir ormr einn. 

Hann bles þegar eitri ok sakaði Knút ekki fyrir taufrum kerlingar. 

Ormrinn fló út um glugginn. 

Gull mikit ok gersimar var þar. 

Hann fylldi upp uxahornit. 

Tók hann þat af gullinu sem honum likaði. 

Vendi hann síðan í burtu.

Kemr hann nú til nökkvans ok rær síðan at landi. 

En er kemr á vatnit þá kemr ormrinn upp úr vatninu með gapanda munni ok leggst at nökkvanum ok lagði bægslit upp á barðit.