Hér í hóli þessum eru níutigir trölla, en svínahirðirinn er farinn á skóg at afla þeim matar. Ok veit ek at hann mun glettast við þik þá er hann kemur heim. En hér er einn gluggr á hólnum ok er þar við stigi. Ok er hvergi útgangr úr hólnum nema þar. Líf þitt liggr á ef þau komast út.”

12

Knútr skilr nú við fóstbræðr sína. Fór nú síðan langan veg um mörkina. Optast hafði hann nökkurn leiðarvísi: blóðdrefjar af krákunni. Ferr hann nú þangat til sem fyrir honum verða mýrar. Þar sér hann mörg naut í einum skíðgarði, en þegar sem þau sjá hann þá beljuðu þau með svá öskrligum hljóðum at honum var búit at standast eigi. Uxi var þar fyrir svá stórr sem fjall væri. Hann hafði þrjú horn: eitt stóð fram úr miðju enni, en annat stóð þvert upp í lopt, en it þriðja beint niðr í jörð, ok reist hann með því torfu. Hann sté svá fast í klaufirnar at jörðin gekk at lak klaufum upp.

Knútr gekk at hliðinu ok lauk upp grindinni. Uxinn hljóp út beljandi ok ætlaði at reka hornit fyrir brjóst Knúti. En hann greip báðum höndum í hornit ok kippti af honum horninu, en slóin stóð eptir. Hann hafði til reiðu posann kerlingarnaut, ok dreifði hann því yfir uxann sem í var ok varð hann svá hægr sem hann hefði aldri ólmr orðit. Nautin þreyngdust utan í hliðit, en hann dreifði yfir þau því sem í posanum var ok tók þegar af þeim ærslin. Gengu þau síðan hógvær á gras.

Vatn eitt var skammt í burtu þaðan. Þar var í ein ey mikil. Hann sér hvar maðr rær á steinnökkva. Hann var fylgjumaðr Hlégerðar ok hét Giparr. Hann geymdi nautin. Hann var eigi góðorðr. Hann sá at nautin váru út komin, “ok veit ek at þessu mun valda vetrtaksmaðrinn armi er höggit hefir vænginn af Hlégerði fóstru minni.

================ And the above passage divided by sentences ================

Hér í hóli þessum eru níutigir trölla, en svínahirðirinn er farinn á skóg at afla þeim matar. 

Ok veit ek at hann mun glettast við þik þá er hann kemur heim. 

En hér er einn gluggr á hólnum ok er þar við stigi. 

Ok er hvergi útgangr úr hólnum nema þar. 

Líf þitt liggr á ef þau komast út.”

12

Knútr skilr nú við fóstbræðr sína. 

Fór nú síðan langan veg um mörkina. 

Optast hafði hann nökkurn leiðarvísi: blóðdrefjar af krákunni. 

Ferr hann nú þangat til sem fyrir honum verða mýrar. 

Þar sér hann mörg naut í einum skíðgarði, en þegar sem þau sjá hann þá beljuðu þau með svá öskrligum hljóðum at honum var búit at standast eigi. 

Uxi var þar fyrir svá stórr sem fjall væri. 

Hann hafði þrjú horn: eitt stóð fram úr miðju enni, en annat stóð þvert upp í lopt, en it þriðja beint niðr í jörð, ok reist hann með því torfu. 

Hann sté svá fast í klaufirnar at jörðin gekk at lak klaufum upp.

Knútr gekk at hliðinu ok lauk upp grindinni. 

Uxinn hljóp út beljandi ok ætlaði at reka hornit fyrir brjóst Knúti. 

En hann greip báðum höndum í hornit ok kippti af honum horninu, en slóin stóð eptir. 

Hann hafði til reiðu posann kerlingarnaut, ok dreifði hann því yfir uxann sem í var ok varð hann svá hægr sem hann hefði aldri ólmr orðit. 

Nautin þreyngdust utan í hliðit, en hann dreifði yfir þau því sem í posanum var ok tók þegar af þeim ærslin. 

Gengu þau síðan hógvær á gras.

Vatn eitt var skammt í burtu þaðan. 

Þar var í ein ey mikil. 

Hann sér hvar maðr rær á steinnökkva. 

Hann var fylgjumaðr Hlégerðar ok hét Giparr. 

Hann geymdi nautin. 

Hann var eigi góðorðr. 

Hann sá at nautin váru út komin, “ok veit ek at þessu mun valda vetrtaksmaðrinn armi er höggit hefir vænginn af Hlégerði fóstru minni.