Þá sér hann hvar Stígandi hleypr. Hann krækir þegar króksvíðunni í kampinn á Skeggja ok dregr hann at sér. Vatn eitt var nærri þeim. Hann dregr Skeggja út í vatnit. Fór þá svá sem vant var, at Stíganda tók eigi djúpara vatnit enn jafnsitt skóm. Skeggja var óhægt at koma sundlátum við þvíat krókrinn var fastr í kjaptinum, en þó kafaði hann svá næri fæti hans at hann beit af honum tána ina stærstu. Stígandi stakk ór honum bæði augun. Ok sleppti hann honum síðan ok fáð hann þá eigi í burt af vatninu. Ok drukknaði hann þar.

Þeir Toppr ok Kampi sóttu báðir at Knúti. Þá kom Hörðr fram ór skóginum. Toppr sneri þegar í móti Herði ok hjó til hans öxi, en hann brá við stjölnum ok stökk úr munnin úr öxinni. Hörðr hljóp þá at honum ok rak hann niðr fall mikit. Settist síðan á hann ofan svá fast at brotnaði í honum hvert bein. Eigi bitu vápn á Kampa. Knútr greip í kampa honum ok snaraði hann úr hálsliðinum.

Sökktu þeir þeim niðr í vatnit. Síðan fóru þeir heim í sæluhúsit ok bjuggust um. Hörðr lá við þilit öðru megin en Knútr öðru megin. Stígandi lá í miðit. En þegar er þeir váru nýsofnaðir þá lét Knútr illa í svefni; færði hann fætrna við þilinu. Var þá ylgr komin í fang honum ok vildi bíta hann. En hann tók sterkliga í mót; hon færði kryppuna við þilinu en setti klærnar í bringu honum. Hörðr hrökk undan sviptingum þeira. Setti hann kryppuna við timbrveggnum svá at hann brotnaði, ok komust þeir þar út. Stígandi krækti í huppinn á ylginni ok reif út ór henni garnirnar, en Hörðr hljóp á bak henni ok brotnaði þá í henni hryggrinn. En svá hafði hon sett klærnar í bringu Knúti at berir skinu við bringuteinarnir. Þá var Hlégerðr þar komin. Knútr hjó til hennar, en hon varð at kráku ok fló upp. Höggit kom á vænginn ok tók af henni vænginn. Fló hon þá til norðrættar ok hvarf þeim skjótt.

================ And the above passage divided by sentences ================

Þá sér hann hvar Stígandi hleypr. 

Hann krækir þegar króksvíðunni í kampinn á Skeggja ok dregr hann at sér. 

Vatn eitt var nærri þeim. 

Hann dregr Skeggja út í vatnit. 

Fór þá svá sem vant var, at Stíganda tók eigi djúpara vatnit enn jafnsitt skóm. 

Skeggja var óhægt at koma sundlátum við þvíat krókrinn var fastr í kjaptinum, en þó kafaði hann svá næri fæti hans at hann beit af honum tána ina stærstu. 

Stígandi stakk ór honum bæði augun. 

Ok sleppti hann honum síðan ok fáð hann þá eigi í burt af vatninu. 

Ok drukknaði hann þar.

Þeir Toppr ok Kampi sóttu báðir at Knúti. 

Þá kom Hörðr fram ór skóginum. 

Toppr sneri þegar í móti Herði ok hjó til hans öxi, en hann brá við stjölnum ok stökk úr munnin úr öxinni. 

Hörðr hljóp þá at honum ok rak hann niðr fall mikit. 

Settist síðan á hann ofan svá fast at brotnaði í honum hvert bein. 

Eigi bitu vápn á Kampa. 

Knútr greip í kampa honum ok snaraði hann úr hálsliðinum.

Sökktu þeir þeim niðr í vatnit. 

Síðan fóru þeir heim í sæluhúsit ok bjuggust um. 

Hörðr lá við þilit öðru megin en Knútr öðru megin. 

Stígandi lá í miðit. 

En þegar er þeir váru nýsofnaðir þá lét Knútr illa í svefni; færði hann fætrna við þilinu. 

Var þá ylgr komin í fang honum ok vildi bíta hann. 

En hann tók sterkliga í mót; hon færði kryppuna við þilinu en setti klærnar í bringu honum. 

Hörðr hrökk undan sviptingum þeira. 

Setti hann kryppuna við timbrveggnum svá at hann brotnaði, ok komust þeir þar út. 

Stígandi krækti í huppinn á ylginni ok reif út ór henni garnirnar, en Hörðr hljóp á bak henni ok brotnaði þá í henni hryggrinn. 

En svá hafði hon sett klærnar í bringu Knúti at berir skinu við bringuteinarnir. 

Þá var Hlégerðr þar komin. 

Knútr hjó til hennar, en hon varð at kráku ok fló upp. 

Höggit kom á vænginn ok tók af henni vænginn. 

Fló hon þá til norðrættar ok hvarf þeim skjótt.