Fundust þá þrír tigir manna dauðir, ok var þeim kastað í tálgröfina, ok fylltu af moldu, en i bekkjunum váru herbroddar af stáli, ok braut hann þá alla með dausnum.

Síðan settust þeir niðr. Höfðu þeir menn sína til matkaupa á torgum. Heldu þeir sik vel bæði til öls ok matar. Meykonungrinn sendi þeim opt góðar sendingar af borði sínu. Þeir váru jafnan boðnir ok búnir til hvers sem hon vildi þeim skipat hafa, en hon var svá vör um sik at hon vildi aldrei í þat herbergi koma er þeir váru í, ok aldrei áttu þeir kosti at sjá hana, eðr tala við hana nema allt hennar fólk stæði upp yfir. Ok leið nú svá fram um vetrinn þar til mánuðr var til sumars.

Þá lét meykonungrinn kalla þá kompána til sín ok mælti svá til þeira: “Yðr mun mál þykja at vita um sendiför yðra, ok mér þykir mál at vita hvat ek skal hafa í vistarlaun.” Þeir báðu hana fyrir sjá. “Þú Stígandi,” segir hon, “skalt sækja svín mín. Þau eru níu tigir saman. Lát þau koma heim til mín sumarsdaginn fyrsta ódrepin ok ómeidd ok far af stað þegar í dag. Líf þitt liggr á ef þú meiðir svínin.”

“Hvert skal ek þeira leita?” segir hann.

“Ei er ek vön at hafa reikning á því” segir hon, “hvert þau renna.”

10.

Stígandi ferr nú heiman ok vita menn ei hvat af honum verðr. En áðr enn hann fór töluðust þeir fóstbræðr við einmæli. Um morguninn eptir gekk Hörðr fyrir meykonunginn ok spurði, “Hverja sendiferð hefir þú mér ætlat?”

“Þú skalt sækja stóðhross mín,” segir hon. “Þau eru saman níu tigir; hestrinn er grár. Sjá svá fyrir attú komir aptr sumarsdaginn fyrsta með ómeidd hrossin. Þar liggr við líf þitt.”

“Hvert á ek þeira at leita hér innan lands?”

“Ekki eru mér kunnigar leiðir, kenn þú þér sjálfum,” segir hon. Síðan bjóst Hörðr til ferðar, ok vissu menn ei hvat af honum varð.

================ And the above passage divided by sentences ================

Fundust þá þrír tigir manna dauðir, ok var þeim kastað í tálgröfina, ok fylltu af moldu, en i bekkjunum váru herbroddar af stáli, ok braut hann þá alla með dausnum.

Síðan settust þeir niðr. 

Höfðu þeir menn sína til matkaupa á torgum. 

Heldu þeir sik vel bæði til öls ok matar. 

Meykonungrinn sendi þeim opt góðar sendingar af borði sínu. 

Þeir váru jafnan boðnir ok búnir til hvers sem hon vildi þeim skipat hafa, en hon var svá vör um sik at hon vildi aldrei í þat herbergi koma er þeir váru í, ok aldrei áttu þeir kosti at sjá hana, eðr tala við hana nema allt hennar fólk stæði upp yfir. 

Ok leið nú svá fram um vetrinn þar til mánuðr var til sumars.

Þá lét meykonungrinn kalla þá kompána til sín ok mælti svá til þeira: “Yðr mun mál þykja at vita um sendiför yðra, ok mér þykir mál at vita hvat ek skal hafa í vistarlaun.” 

Þeir báðu hana fyrir sjá. 

“Þú Stígandi,” segir hon, “skalt sækja svín mín. 

Þau eru níu tigir saman. 

Lát þau koma heim til mín sumarsdaginn fyrsta ódrepin ok ómeidd ok far af stað þegar í dag. 

Líf þitt liggr á ef þú meiðir svínin.”

“Hvert skal ek þeira leita?” segir hann.

“Ei er ek vön at hafa reikning á því” segir hon, “hvert þau renna.”

10.

Stígandi ferr nú heiman ok vita menn ei hvat af honum verðr. 

En áðr enn hann fór töluðust þeir fóstbræðr við einmæli. 

Um morguninn eptir gekk Hörðr fyrir meykonunginn ok spurði, “Hverja sendiferð hefir þú mér ætlat?”

“Þú skalt sækja stóðhross mín,” segir hon. 

“Þau eru saman níu tigir; hestrinn er grár. 

Sjá svá fyrir attú komir aptr sumarsdaginn fyrsta með ómeidd hrossin. 

Þar liggr við líf þitt.”

“Hvert á ek þeira at leita hér innan lands?”

“Ekki eru mér kunnigar leiðir, kenn þú þér sjálfum,” segir hon. 

Síðan bjóst Hörðr til ferðar, ok vissu menn ei hvat af honum varð.