Skúli hét sá maðr er þá tók forráð yfir liðinu. Sigldu þeir síðan heim í Garðaríki, ok sögðu konungi slík tíðindi sem orðit höfðu í þeira ferðum. Konungr lét sér fátt um finnast en Sigrgarðr var mörgum manni harmdauði.

Fréttust þessi tíðindi nú víða. Þessi tíðindi komu austr í Tartaría til eyrnanna meykonunginum en hon brosti við ok kvað margt skrökvat þó at skemmra væri at spyrja en þó sáu menn þá at hagl hraut ór augum henni rautt sem blóð.

Annat sumar eptir at áliðnu sumri sigldi Knútr inn knappi austr í Tartaría. Hann rataði strauma stóra ok storma mikla, ok leysti skipin undir þeim. Komst Knútr einskipa undir Tartaría, ok braut skipit í lending ok misti menn alla nema tólf eina. Fjárhlut rak á land allan. Spurðu menn hann hvað ráðs skyldi taka. Knútr sagði ekki annat til enn at reyna á drengskap meykonungsins. Hörðr segir at væri gæfuraun, en Stígandi segir at ekki dygði ófreistað, at einum degi gengu þeir fyrir meykonunginn.

Sat hon þá yfir borðum. Knútr kvaddi hana virðuliga sem henni sæmdi. Hon tók ei kveðju hans en spurði þó hvat manni hann væri. Hann kvaðst Knútr heita, “ok er ek kominn hér á yðrar náðir. Hefir oss tekist heldr slysliga, misst skip vár öll, en tókum land með skipbroti, ok vildum vér gjarnan þiggja hér vetrvist. Skortir oss ei fé fyrir oss at leggja, eðr aðra þjónustu ef þér vilit.”

Hon horfði á hann lengi ok þagði, en litlu síðar mælti hon: “ertu sá Knútr er drepit hefr Sigrgarð inn frækna?”

“Ei mun ek þess þræta sem aðrir menn kenna mér; vænti ek þar helst fyrir sæmda af yðr er ek réði af yðr þann ófrið.”

================ And the above passage divided by sentences ================

Skúli hét sá maðr er þá tók forráð yfir liðinu. 

Sigldu þeir síðan heim í Garðaríki, ok sögðu konungi slík tíðindi sem orðit höfðu í þeira ferðum. 

Konungr lét sér fátt um finnast en Sigrgarðr var mörgum manni harmdauði.

Fréttust þessi tíðindi nú víða. 

Þessi tíðindi komu austr í Tartaría til eyrnanna meykonunginum en hon brosti við ok kvað margt skrökvat þó at skemmra væri at spyrja en þó sáu menn þá at hagl hraut ór augum henni rautt sem blóð.

Annat sumar eptir at áliðnu sumri sigldi Knútr inn knappi austr í Tartaría. 

Hann rataði strauma stóra ok storma mikla, ok leysti skipin undir þeim. 

Komst Knútr einskipa undir Tartaría, ok braut skipit í lending ok misti menn alla nema tólf eina. 

Fjárhlut rak á land allan. 

Spurðu menn hann hvað ráðs skyldi taka. 

Knútr sagði ekki annat til enn at reyna á drengskap meykonungsins. 

Hörðr segir at væri gæfuraun, en Stígandi segir at ekki dygði ófreistað, at einum degi gengu þeir fyrir meykonunginn.

Sat hon þá yfir borðum. 

Knútr kvaddi hana virðuliga sem henni sæmdi. 

Hon tók ei kveðju hans en spurði þó hvat manni hann væri. 

Hann kvaðst Knútr heita, “ok er ek kominn hér á yðrar náðir. 

Hefir oss tekist heldr slysliga, misst skip vár öll, en tókum land með skipbroti, ok vildum vér gjarnan þiggja hér vetrvist. 

Skortir oss ei fé fyrir oss at leggja, eðr aðra þjónustu ef þér vilit.”

Hon horfði á hann lengi ok þagði, en litlu síðar mælti hon: “ertu sá Knútr er drepit hefr Sigrgarð inn frækna?”

“Ei mun ek þess þræta sem aðrir menn kenna mér; vænti ek þar helst fyrir sæmda af yðr er ek réði af yðr þann ófrið.”