En hon svarar, “vandfengin eru svör í móti þessum orðum, þvíat sá orðrómr rís um yðr,” segir hon, “at þér hafið mörgum hæverskum konum góðu lofat ok lítit gott af haldit, ok eru mér vandsénir slíkir menn, sem oss eru ókenndir.” Hann svarar þá brosandi: “Frú,” segir hann, “þér megið taka miðan á sjálfri þér, þær einar hafa til valist at oss hefr þótt lítilræði í við at skylda.” Hon svarar þá, “yðr mun þat ei alhugað sem þér vikuð á við oss, en ef ek vissi yðvarn fullan vilja þar um þá mundi ek yðr góð svör gefa, þvíat mér sýnist þú ólíkr flestum mönnum öðrum þeim sem ek hefi séð. En váru ráði gjörist svá komit af öfund margra manna at vér þurfum forstöðu, bæði fyrir oss ok várt ríki.”

“Þeir einir menn munu á setjast á yðr eðr yðvart ríki, at ek treysti mér at verja, ok ef þér vilið selja mér yðra trú, þá vil ek mína trú í móti gefa ok sjálfan mig ok allt mitt ríki, ok fá af yðr staðliga vissu, nær at við skulum þessu máli til leiðar snúa, með yðra góðra vina samþykki.”

Konungsdóttir svarar, “Ek á hér öðrum at ráða en ei aðrir mér, ok veit ek ei þeira manna ván at mér kenni betri ráð enn ek sjálf. Veit ek ei þess manns vánir at ek þurfi eptir at frétta, hvern gjörning sem ek vil gjöra. Megum vit því vel okkra trú binda tvö saman, þó at vit köllum þar ei fleiri at, utan okkra heimugliga smásveina, þá sem okkr skulu allan trúnað veita, því vil ek ei inn besta mann láta úr höndum ganga. Kenni ek þess á mik sem ek ætla at margri hafi orðit, at veik hafi orðit fyrir yðr ok yðri fagri ásjónu, en til þess at opinbert verði samþykki okkart, þá skaltu láta bera yðvart merki heim á þann kastala sem vit skulum í nótt í sofa, þvíat þat vil ek þiggja í mína tilgjöf, er þá öllum augljóst at yðvart vald er bæði á mér ok yfir öllu því sem mér til heyrir.”

================ And the above passage divided by sentences ================

En hon svarar, “vandfengin eru svör í móti þessum orðum, þvíat sá orðrómr rís um yðr,” segir hon, “at þér hafið mörgum hæverskum konum góðu lofat ok lítit gott af haldit, ok eru mér vandsénir slíkir menn, sem oss eru ókenndir.” 

Hann svarar þá brosandi: “Frú,” segir hann, “þér megið taka miðan á sjálfri þér, þær einar hafa til valist at oss hefr þótt lítilræði í við at skylda.” 

Hon svarar þá, “yðr mun þat ei alhugað sem þér vikuð á við oss, en ef ek vissi yðvarn fullan vilja þar um þá mundi ek yðr góð svör gefa, þvíat mér sýnist þú ólíkr flestum mönnum öðrum þeim sem ek hefi séð. 

En váru ráði gjörist svá komit af öfund margra manna at vér þurfum forstöðu, bæði fyrir oss ok várt ríki.”

“Þeir einir menn munu á setjast á yðr eðr yðvart ríki, at ek treysti mér at verja, ok ef þér vilið selja mér yðra trú, þá vil ek mína trú í móti gefa ok sjálfan mig ok allt mitt ríki, ok fá af yðr staðliga vissu, nær at við skulum þessu máli til leiðar snúa, með yðra góðra vina samþykki.”

Konungsdóttir svarar, “Ek á hér öðrum at ráða en ei aðrir mér, ok veit ek ei þeira manna ván at mér kenni betri ráð enn ek sjálf. 

Veit ek ei þess manns vánir at ek þurfi eptir at frétta, hvern gjörning sem ek vil gjöra. 

Megum vit því vel okkra trú binda tvö saman, þó at vit köllum þar ei fleiri at, utan okkra heimugliga smásveina, þá sem okkr skulu allan trúnað veita, því vil ek ei inn besta mann láta úr höndum ganga. 

Kenni ek þess á mik sem ek ætla at margri hafi orðit, at veik hafi orðit fyrir yðr ok yðri fagri ásjónu, en til þess at opinbert verði samþykki okkart, þá skaltu láta bera yðvart merki heim á þann kastala sem vit skulum í nótt í sofa, þvíat þat vil ek þiggja í mína tilgjöf, er þá öllum augljóst at yðvart vald er bæði á mér ok yfir öllu því sem mér til heyrir.”