Sigrgarðr settist í hásæti hjá meykonunginum. Var þá gleði mikil. Meykonungrinn gjörði sik blíða ok var málreitin við Sigrgarð. Hon spurði hvat at manni hann væri en hann sagði henni af it ljósasta, ok nefndi sik ok sinn föður. Hon mælti, “þat er mér nú at sýn orðit sem ek hef áðr einart frétt til haft, ok þiki mér þat ei orðum aukit sem frá yðr er sagt um vöxt ok vænleik, ok vænti ek at svá munu eptir fara yðrar íþróttir, ok aðrir hlutir þeir sem yðr eru til sæmdar. Eðr hvert hafi þér yðra ferð ætlat?”

“Í yðru lofi vil ek gjarna segja, bæði hvert ek hefi ætlat, ok svá hvert mitt erendi er, ek hefi spurt til yðvarar tígnar ok þyki mér mikils um vert, nú er ek hefi séð bæði vald yðvart ok ríki, ok hefir mér þat nökkut í hug komit at leita þeira mála við yðr at okkart samþykki mætti þá vera meir enn áðr, en ei vil ek þau orð opinberliga tala, sem þér mættuð styggjast við.”

“Skilja þykjumst ek,” sagði meykonungrinn, “málaleitan þína, eðr hefr þú ei spurn af því hversu þeim hefir afferðar orðið, er slíkra mála hafa leitað, ok séð enn nökkut merki til þess hér hjá minni borg?”

“Mér kemr þat í hug,” segir hann, “þó at nökkut hafi áfátt orðið um yðra hagi at þér munuð þat best til vara taka at venda aptr af því sem yður hefir yfirgefist.”

“Ekki hefir mér þat svá yfirgefist,” segir hon. “Þeir einir hafa til orðið þessa mála at leita at oss hefr þótt lítilræði í, nökkut við at skylda, ok höfum vér svá viljað leiða lítilsháttar mönnum at spotta oss.” Sigrgarðr svarar at honum þikir þat várkunn “en þó lystir oss,” segir hann “at vita hver svör þér vilið oss gefa ef ek væri svá djarfr at ek leitaði þeira mála við yðr at þú yrðir mín eiginkona.”

================ And the above passage divided by sentences ================

Sigrgarðr settist í hásæti hjá meykonunginum. 

Var þá gleði mikil. 

Meykonungrinn gjörði sik blíða ok var málreitin við Sigrgarð. 

Hon spurði hvat at manni hann væri en hann sagði henni af it ljósasta, ok nefndi sik ok sinn föður. 

Hon mælti, “þat er mér nú at sýn orðit sem ek hef áðr einart frétt til haft, ok þiki mér þat ei orðum aukit sem frá yðr er sagt um vöxt ok vænleik, ok vænti ek at svá munu eptir fara yðrar íþróttir, ok aðrir hlutir þeir sem yðr eru til sæmdar. 

Eðr hvert hafi þér yðra ferð ætlat?”

“Í yðru lofi vil ek gjarna segja, bæði hvert ek hefi ætlat, ok svá hvert mitt erendi er, ek hefi spurt til yðvarar tígnar ok þyki mér mikils um vert, nú er ek hefi séð bæði vald yðvart ok ríki, ok hefir mér þat nökkut í hug komit at leita þeira mála við yðr at okkart samþykki mætti þá vera meir enn áðr, en ei vil ek þau orð opinberliga tala, sem þér mættuð styggjast við.”

“Skilja þykjumst ek,” sagði meykonungrinn, “málaleitan þína, eðr hefr þú ei spurn af því hversu þeim hefir afferðar orðið, er slíkra mála hafa leitað, ok séð enn nökkut merki til þess hér hjá minni borg?”

“Mér kemr þat í hug,” segir hann, “þó at nökkut hafi áfátt orðið um yðra hagi at þér munuð þat best til vara taka at venda aptr af því sem yður hefir yfirgefist.”

“Ekki hefir mér þat svá yfirgefist,” segir hon. 

“Þeir einir hafa til orðið þessa mála at leita at oss hefr þótt lítilræði í, nökkut við at skylda, ok höfum vér svá viljað leiða lítilsháttar mönnum at spotta oss.” 

Sigrgarðr svarar at honum þikir þat várkunn “en þó lystir oss,” segir hann “at vita hver svör þér vilið oss gefa ef ek væri svá djarfr at ek leitaði þeira mála við yðr at þú yrðir mín eiginkona.”