Gullsaumaðir váru reflar á seglum þeira, veðrvitar váru allir sem á gull séi en drekahöfuð váru svá grimmlig at mörgum hélt við ótta er þau sá, en þegar þeir váru landfastir báru þeir á land í tjöld, ok fannst mönnum þá ei minna til hversu fögr ok kostulig þau váru, ok undruðust allir þeira fararblóma. Lét hann þá bera á land merki sitt. Stöngin var níræð at hæð. Þar fylgdi með gult silki með svá síðum streymum at þau tóku á miðja stöngina. Þar váru viðfestar hundrað dynbjöllur af rauðu gulli. Þar váru á skrifaðar margs kyns sögur, ok var þat inn mesta gersimi.

Meykonungrinn gjörir nú menn til skips at forvitnast hverir menn þeir séu er þar komnir váru, eðr hvárt þeir vilja hafa þar friðland eðr ei eðr hver þeira erendi eru. Sendimenn komu til strandar ok fundu Sigrgarð, ok spurðu hvat manna hann væri, en hann sagði til it sanna. Þeir sögðust hans hafa heyrt getit, ok mikla frægð af honum fara, ok sögðu at meykonungrinn hefði eptir spurt, við hverju búast skyldi í hans þarkomu, en hann kveðst þar öngvan skyldi meina, ef enginn angraði hann, ok ei lengi þar dveljast þegar hann hefði skilað sínum erendum. Fóru sendimenn þá heim ok sögðu meykonunginum hverir at komnir váru, ok þeir léti ei ófriðliga. Hon spurði hversu fríðr maðr Sigrgarðr væri, en þeir sögðust öngvan á sinni æfi hafa séð fríðara ok stórmannligra at öllu ok þar eptir væri hans hæverska ok lítillæti. Hon sagðist þat löngum hafa heyrt frá honum sagt. Hon spurði hvárt þeim þætti ráðligt at hon byði þeim til veislu, en þeir segja at við slíka menn væri gott at vingast. Váru þá menn gjörðir til sjóar at bjóða Sigrgarði til sæmiligrar veislu, með svá marga menn sem hann vildi, en hann þekktist þat gjarna, ok bjóst heim til hallar, með hundrað liðs, sitt vildasta fólk. En er þeir komu heim, leiddi meykonungrinn þá sæmiliga inn í höll sína ok reis þar upp ágæt veizla.

================ And the above passage divided by sentences ================

Gullsaumaðir váru reflar á seglum þeira, veðrvitar váru allir sem á gull séi en drekahöfuð váru svá grimmlig at mörgum hélt við ótta er þau sá, en þegar þeir váru landfastir báru þeir á land í tjöld, ok fannst mönnum þá ei minna til hversu fögr ok kostulig þau váru, ok undruðust allir þeira fararblóma. 

Lét hann þá bera á land merki sitt. 

Stöngin var níræð at hæð. 

Þar fylgdi með gult silki með svá síðum streymum at þau tóku á miðja stöngina. 

Þar váru viðfestar hundrað dynbjöllur af rauðu gulli. 

Þar váru á skrifaðar margs kyns sögur, ok var þat inn mesta gersimi.

Meykonungrinn gjörir nú menn til skips at forvitnast hverir menn þeir séu er þar komnir váru, eðr hvárt þeir vilja hafa þar friðland eðr ei eðr hver þeira erendi eru. 

Sendimenn komu til strandar ok fundu Sigrgarð, ok spurðu hvat manna hann væri, en hann sagði til it sanna. 

Þeir sögðust hans hafa heyrt getit, ok mikla frægð af honum fara, ok sögðu at meykonungrinn hefði eptir spurt, við hverju búast skyldi í hans þarkomu, en hann kveðst þar öngvan skyldi meina, ef enginn angraði hann, ok ei lengi þar dveljast þegar hann hefði skilað sínum erendum. 

Fóru sendimenn þá heim ok sögðu meykonunginum hverir at komnir váru, ok þeir léti ei ófriðliga. 

Hon spurði hversu fríðr maðr Sigrgarðr væri, en þeir sögðust öngvan á sinni æfi hafa séð fríðara ok stórmannligra at öllu ok þar eptir væri hans hæverska ok lítillæti. 

Hon sagðist þat löngum hafa heyrt frá honum sagt. 

Hon spurði hvárt þeim þætti ráðligt at hon byði þeim til veislu, en þeir segja at við slíka menn væri gott at vingast. 

Váru þá menn gjörðir til sjóar at bjóða Sigrgarði til sæmiligrar veislu, með svá marga menn sem hann vildi, en hann þekktist þat gjarna, ok bjóst heim til hallar, með hundrað liðs, sitt vildasta fólk. 

En er þeir komu heim, leiddi meykonungrinn þá sæmiliga inn í höll sína ok reis þar upp ágæt veizla.