Þá svaraði Hlégerðr: “löngu var mér þess ván, at ek mundi illt af þér hljóta. Nú legg ek þat á systr þínar, at Hildr skal verða at gyltu: skulu grísir mínir súga hana. En Signý skal verða at flókafolaldi: skal minn graðhestr elta hana, ok mín stóðhross henni illt gjöra, þangat til at þær verða fegnar at eiga bræðr mína. Ellegar skulu þær ór þeim ósköpum aldrei komast á meðan þeir bræðr lifa. En þér er laginn höfðingskapr svá mikill, at ek get honum ei hnekkt. En þat legg ek á þik at þú skalt öngvum trú vera, ok hvern þinn biðil forráða, aldrei er þér svá vel til hans at þú skalt ei æ sitja um hans líf en þú skalt vera svá eigingjörn, at þú skalt allt vilja eiga þat sem þú sér, en allt skaltu þat illu launa, ok skulu þessi ummæli haldast svá lengi sem þú lifir nema því at eins at einhver biðill þinn sprengi þat egg sem í er falit fjör mitt í nösum þér ok ek geymi sjálf ok vildi ek at þat væri seint í yðrum höndum.”

“Nóg er mælt um sinn,” segir konungsdóttir, “þetta skal þitt it seinasta orð hversu lengi sem þú lifir heðan af.”

Hlégerðr ætlaði þá at mæla, en hon geispaði kjaptinum ok gat ei mælt. Engi vissi þeira viðskraf nema þeir sjálfar, en um daginn fundu menn konunginn dauðan í sæng sinni. Var þá spurt eptir drottningu en hon fannst hvergi. Horfnir váru ok hennar bræðr ok báðar konungsdætrnar. Þótti mönnum þetta mikil tíðindi.

3.

Ingigerðr lætr nú þings kveðja um allt landit. Hon var þá fimmtán vetra gömul. Hon lét taka sik til konungs um allt landit, ok var þat kallaðir meykonungar i þann tíma, er svá breyttu. Tók hon at sér ríkisstjórn ok lét kalla sik Inga. Hon var ríklynd ok stjórnsöm ok stóð svá mikil ögn af henni at engi vogaði öðruvís at gjöra enn hon vildi.

============= And the above passage divided by sentences ===========

Þá svaraði Hlégerðr: “löngu var mér þess ván, at ek mundi illt af þér hljóta.

Nú legg ek þat á systr þínar, at Hildr skal verða at gyltu: skulu grísir mínir súga hana.

En Signý skal verða at flókafolaldi: skal minn graðhestr elta hana, ok mín stóðhross henni illt gjöra, þangat til at þær verða fegnar at eiga bræðr mína.

Ellegar skulu þær ór þeim ósköpum aldrei komast á meðan þeir bræðr lifa.

En þér er laginn höfðingskapr svá mikill, at ek get honum ei hnekkt.

En þat legg ek á þik at þú skalt öngvum trú vera, ok hvern þinn biðil forráða, aldrei er þér svá vel til hans at þú skalt ei æ sitja um hans líf en þú skalt vera svá eigingjörn, at þú skalt allt vilja eiga þat sem þú sér, en allt skaltu þat illu launa, ok skulu þessi ummæli haldast svá lengi sem þú lifir nema því at eins at einhver biðill þinn sprengi þat egg sem í er falit fjör mitt í nösum þér ok ek geymi sjálf ok vildi ek at þat væri seint í yðrum höndum.”

“Nóg er mælt um sinn,” segir konungsdóttir, “þetta skal þitt it seinasta orð hversu lengi sem þú lifir heðan af.”

Hlégerðr ætlaði þá at mæla, en hon geispaði kjaptinum ok gat ei mælt.

Engi vissi þeira viðskraf nema þeir sjálfar, en um daginn fundu menn konunginn dauðan í sæng sinni.

Var þá spurt eptir drottningu en hon fannst hvergi.

Horfnir váru ok hennar bræðr ok báðar konungsdætrnar.

Þótti mönnum þetta mikil tíðindi.

3.

Ingigerðr lætr nú þings kveðja um allt landit.

Hon var þá fimmtán vetra gömul.

Hon lét taka sik til konungs um allt landit, ok var þat kallaðir meykonungar i þann tíma, er svá breyttu.

Tók hon at sér ríkisstjórn ok lét kalla sik Inga.

Hon var ríklynd ok stjórnsöm ok stóð svá mikil ögn af henni at engi vogaði öðruvís at gjöra enn hon vildi.