Sverðit kom í vindásinn ok stökk sundr í miðju. Hrærekr hjó á móti. Bósi snerist undan á hæli. Sverðit slapp af hjálminum ok niðr á herðarnar ok reif af honum alla brynjuna, ok fekk hann sár á herðablöðunum, ok gekk svá niðr um allt bakit, at öll klæðin rifnuðu af honum, svá at hann var nakinn allr eftir, ok af vinstra fæti hælbeinit. Bósi þreif upp ás einn, en Hrærekr vildi þá hlaupa fyrir borð. Bósi sló hann í sundr við hástokkinum, svá at sér fell hvárr hluturinn. Var nú ok fallinn mestr hluti liðs þeira, en þeir þágu grið, sem eftir lifðu.

Þeir kanna nú lið sitt, ok var eigi eftir meir en hundrað manns liðfært, ok áttu þeir fóstbræðr nú miklum sigri at hrósa. Skiptu menn nú herfangi, en þeir váru græddir, sem græðandi váru.

16. Herrauðr ok Bósi settust at ríkjum.

Síðan bjuggust þeir við brúðlaupum sínum Herrauðr ok Bósi, ok skorti nú eigi tilföng bæði nóg ok góð, ok stóð veizlan mánuð, ok váru menn með virðuligum gjöfum á burt leystir. Tók Herrauðr þá konungsnafn yfir öllum þeim ríkjum, sem faðir hans hafði stýrt.

Litlu síðar söfnuðu þeir liði ok fóru til Bjarmalands, ok beiddi Bósi sér þar viðtöku ok taldi þat til, at Edda ætti land allt eftir föður sinn, er nú var orðin eiginkona hans, ok segist hann svá helzt mega bæta landsmönnum þann mannskaða, sem þeir höfðu af honum fengit, at vera konungr yfir þeim ok styrkja þá með lögum ok réttarbótum. Ok með því at þeir váru höfðingjalausir, þá sá þeir engan sinn kost vænna en taka hann sér til konungs. Var Edda þeim kunnig áðr at öllum góðum siðum. Gerðist Bósi nú konungr yfir Bjarmalandi.

Hann átti son við frillu sinni, þeiri er hann herti jarlinn hjá. Sá hét Sviði inn sókndjarfi; hann var faðir Vilmundar viðutan.

================ And the above passage divided by sentences ================

Sverðit kom í vindásinn ok stökk sundr í miðju. 

Hrærekr hjó á móti. 

Bósi snerist undan á hæli. 

Sverðit slapp af hjálminum ok niðr á herðarnar ok reif af honum alla brynjuna, ok fekk hann sár á herðablöðunum, ok gekk svá niðr um allt bakit, at öll klæðin rifnuðu af honum, svá at hann var nakinn allr eftir, ok af vinstra fæti hælbeinit. 

Bósi þreif upp ás einn, en Hrærekr vildi þá hlaupa fyrir borð. 

Bósi sló hann í sundr við hástokkinum, svá at sér fell hvárr hluturinn. 

Var nú ok fallinn mestr hluti liðs þeira, en þeir þágu grið, sem eftir lifðu.

Þeir kanna nú lið sitt, ok var eigi eftir meir en hundrað manns liðfært, ok áttu þeir fóstbræðr nú miklum sigri at hrósa. 

Skiptu menn nú herfangi, en þeir váru græddir, sem græðandi váru.

16. Herrauðr ok Bósi settust at ríkjum.

Síðan bjuggust þeir við brúðlaupum sínum Herrauðr ok Bósi, ok skorti nú eigi tilföng bæði nóg ok góð, ok stóð veizlan mánuð, ok váru menn með virðuligum gjöfum á burt leystir. 

Tók Herrauðr þá konungsnafn yfir öllum þeim ríkjum, sem faðir hans hafði stýrt.

Litlu síðar söfnuðu þeir liði ok fóru til Bjarmalands, ok beiddi Bósi sér þar viðtöku ok taldi þat til, at Edda ætti land allt eftir föður sinn, er nú var orðin eiginkona hans, ok segist hann svá helzt mega bæta landsmönnum þann mannskaða, sem þeir höfðu af honum fengit, at vera konungr yfir þeim ok styrkja þá með lögum ok réttarbótum. 

Ok með því at þeir váru höfðingjalausir, þá sá þeir engan sinn kost vænna en taka hann sér til konungs. 

Var Edda þeim kunnig áðr at öllum góðum siðum. 

Gerðist Bósi nú konungr yfir Bjarmalandi.

Hann átti son við frillu sinni, þeiri er hann herti jarlinn hjá. 

Sá hét Sviði inn sókndjarfi; hann var faðir Vilmundar viðutan.