Konungr spyrr nú, hvárt hann kann nokkut fleiri slagi, en hann segir eftir vera nokkura smáleika ok bað fólkit hvílast fyrst. Settust menn nú til drykkju. Sló hann þar Gýgjarslag ok Drömbuð ok Hjarrandahljóð. Því næst kom inn Óðins minni. Þá lauk Sigurðr upp hörpunni. Hún var svá stór, at maðr mátti standa réttr í maganum á henni; hún var öll sem á gull sæi. Þar tók hann upp hvíta glófa gullsaumaða. Hann sló nú þann slag, sem Faldafeykir heitir, ok stukku þá faldarnir af konunum, ok léku þeir fyrir ofan þvertréin. Stukku þá upp konurnar ok allir menninir, ok engi hlutr var þá sá, at kyrr þoldi.

En er þetta minni var af gengit, kom inn þat minni, er signat var Freyju, ok átti þat síðast at drekka. Tók Sigurðr þá þann streng, er lá um þvera strengina, ok bað konung búast við Rammaslag. En konungi brá svá við, at hann stökk upp ok svá brúðguminn ok brúðrin, ok léku nú engir vakrara en þau, ok gekk þessu langa stund. Smiðr tók nú í hönd brúðinni ok lék allra vakrast. Hann tók borðbúnað af stólnum ok kastaði upp í sængina, þegar hann sá sér færi á.

En frá Herrauði er þat at segja, at hann lætr menn sína meiða öll þau skip, sem með sjónum váru, svá at ekki var sjófært. Suma hafði hann heima í borginni, ok báru þeir til sjóvar gull ok gersemar, er Smiðr hafði lagit þeim til handargagns. Var nú mjök húmat. Sumir váru uppi á höllunni ok skynjuðu, hvat inni var, ok drógu út um gluggann þat, sem upp var kastat í sængina, en sumir færðu til skipa ok sneru stöfnum frá landi.

13. Brúðarrán.

Þat berr nú til nýlundu, at þá þeir léku sem glaðast í höllunni, at maðr gekk inn í höllina. Sá var mikill vexti ok fríðr sýnum. Hann var í rauðum skarlatskyrtli ok silfrbelti um sik ok gullhlað um enni.

================ And the above passage divided by sentences ================

Konungr spyrr nú, hvárt hann kann nokkut fleiri slagi, en hann segir eftir vera nokkura smáleika ok bað fólkit hvílast fyrst. 

Settust menn nú til drykkju. 

Sló hann þar Gýgjarslag ok Drömbuð ok Hjarrandahljóð. 

Því næst kom inn Óðins minni. 

Þá lauk Sigurðr upp hörpunni. 

Hún var svá stór, at maðr mátti standa réttr í maganum á henni; hún var öll sem á gull sæi. 

Þar tók hann upp hvíta glófa gullsaumaða. 

Hann sló nú þann slag, sem Faldafeykir heitir, ok stukku þá faldarnir af konunum, ok léku þeir fyrir ofan þvertréin. 

Stukku þá upp konurnar ok allir menninir, ok engi hlutr var þá sá, at kyrr þoldi.

En er þetta minni var af gengit, kom inn þat minni, er signat var Freyju, ok átti þat síðast at drekka. 

Tók Sigurðr þá þann streng, er lá um þvera strengina, ok bað konung búast við Rammaslag. 

En konungi brá svá við, at hann stökk upp ok svá brúðguminn ok brúðrin, ok léku nú engir vakrara en þau, ok gekk þessu langa stund. 

Smiðr tók nú í hönd brúðinni ok lék allra vakrast. 

Hann tók borðbúnað af stólnum ok kastaði upp í sængina, þegar hann sá sér færi á.

En frá Herrauði er þat at segja, at hann lætr menn sína meiða öll þau skip, sem með sjónum váru, svá at ekki var sjófært. 

Suma hafði hann heima í borginni, ok báru þeir til sjóvar gull ok gersemar, er Smiðr hafði lagit þeim til handargagns. 

Var nú mjök húmat. 

Sumir váru uppi á höllunni ok skynjuðu, hvat inni var, ok drógu út um gluggann þat, sem upp var kastat í sængina, en sumir færðu til skipa ok sneru stöfnum frá landi.

13. Brúðarrán.

Þat berr nú til nýlundu, at þá þeir léku sem glaðast í höllunni, at maðr gekk inn í höllina. 

Sá var mikill vexti ok fríðr sýnum. 

Hann var í rauðum skarlatskyrtli ok silfrbelti um sik ok gullhlað um enni.