"Ekki hefi ek meira í veð at setja en sjálfa mik," segir hún, "ef þat er vili frænda minna."

"Eigi mun ek til þeira giftingar leita," segir Herrauðr, "ok vil ek hér engan undandrátt í hafa, því at ek þykkjumst í engu þér varboðinn ok skal leysa þik sem áðr."

"Eigi veit ek þann mann," segir hún, "at ek vil heldr eiga en þik, af þeim sem ek hefi sét."

Þeir leysa hana nú. Herrauðr spyrr, hvárt hún vill heldr fara heim með þeim ok geri hann brúðlaup til hennar eða senda hana austr til bróður síns ok sjái hún hann aldri síðan. En hún kjöri at fara með honum, ok lofaði hvárt öðru trú sinni.

Eftir þat báru þeir út gull ok gersemar ór hofinu, en síðan lögðu þeir eld í hofit ok brenndu upp at ösku, svá at enga örmul sá nema öskuna, ok fóru síðan burt með þat, sem þeir höfðu fengit, ok léttu eigi fyrr en þeir kómu til Hóketils karls ok dvöldust þar eigi lengi ok gáfu honum fé mikit ok báru á mörgum hestum gull ok gersemar til skips, ok urðu menn þeira þeim fegnir.

9. Frá Brávallabardaga.

Þessu næst sigldu þeir burt af Bjarmalandi, sem byr gaf, ok er þá eigi getit um ferð þeira, fyrr en þeir kómu heim í Gautland, ok höfðu þeir þá tvá vetr í burt verit. Þeir gengu nú fyrir konung, ok færði Bósi honum eggit, ok var þá brotin rauf á skurninu, ok váru þar í tíu merkr gulls, ok hafði konungr skurnit fyrir borðker. Bósi gaf konungi þat kerit, er hann tók af Jómalanum, ok váru þeir nú sáttir.

Í þenna tíma kómu þeir til hirðar konungs Dagfari ok Náttfari, bræðr drottningar, ok váru þeir sendir af Haraldi konungi hilditönn í liðsbón, því at þá var settr tími til bardagans á Brávöllum, er mestr hefir verit á Norðrlöndum, sem segir í sögu Sigurðar hrings, föður Ragnars loðbrókar.

================ And the above passage divided by sentences ================

"Ekki hefi ek meira í veð at setja en sjálfa mik," segir hún, "ef þat er vili frænda minna."

"Eigi mun ek til þeira giftingar leita," segir Herrauðr, "ok vil ek hér engan undandrátt í hafa, því at ek þykkjumst í engu þér varboðinn ok skal leysa þik sem áðr."

"Eigi veit ek þann mann," segir hún, "at ek vil heldr eiga en þik, af þeim sem ek hefi sét."

Þeir leysa hana nú. 

Herrauðr spyrr, hvárt hún vill heldr fara heim með þeim ok geri hann brúðlaup til hennar eða senda hana austr til bróður síns ok sjái hún hann aldri síðan. 

En hún kjöri at fara með honum, ok lofaði hvárt öðru trú sinni.

Eftir þat báru þeir út gull ok gersemar ór hofinu, en síðan lögðu þeir eld í hofit ok brenndu upp at ösku, svá at enga örmul sá nema öskuna, ok fóru síðan burt með þat, sem þeir höfðu fengit, ok léttu eigi fyrr en þeir kómu til Hóketils karls ok dvöldust þar eigi lengi ok gáfu honum fé mikit ok báru á mörgum hestum gull ok gersemar til skips, ok urðu menn þeira þeim fegnir.

9. Frá Brávallabardaga.

Þessu næst sigldu þeir burt af Bjarmalandi, sem byr gaf, ok er þá eigi getit um ferð þeira, fyrr en þeir kómu heim í Gautland, ok höfðu þeir þá tvá vetr í burt verit. 

Þeir gengu nú fyrir konung, ok færði Bósi honum eggit, ok var þá brotin rauf á skurninu, ok váru þar í tíu merkr gulls, ok hafði konungr skurnit fyrir borðker. 

Bósi gaf konungi þat kerit, er hann tók af Jómalanum, ok váru þeir nú sáttir.

Í þenna tíma kómu þeir til hirðar konungs Dagfari ok Náttfari, bræðr drottningar, ok váru þeir sendir af Haraldi konungi hilditönn í liðsbón, því at þá var settr tími til bardagans á Brávöllum, er mestr hefir verit á Norðrlöndum, sem segir í sögu Sigurðar hrings, föður Ragnars loðbrókar.