En pell þat, sem tjaldat var um Jómalann, var meira vert en þrír farmar af drómundi þeim, er ríkastr skríðr um Grikklandshaf. Þetta tóku þeir allt til sín.

Þeir fundu afstúku eina í hofinu, ok var hún komin mjök leyniliga. Þar var fyrir steinhurð sterkliga læst, ok váru þeir at allan daginn at brjóta hana upp, áðr en þeir kómust inn. Þeir sá þar konu sitja á stóli. Eigi höfðu þeir aðra vænni sét. Hár hennar var bundit við stólbrúðir; þat var fagrt sem hálmr barinn eða gull teint. Járnfestr var um hana miðja, vandliga læst at henni. Hún var grátin mjök.

En er hún sá mennina, spurði hún, hvat olli ókyrrleika þeim, "er verit hefir í morgin, eða hví þykkir ykkr líf ykkart svá illt, at þit fýsizt hingat í trölla hendr, því at þeir, sem hér ráða fyrir, munu þegar drepa ykkr, er þit sjáizt hér?"

En þeir sögðu, at mörgu svaraði frestin. Þeir spurðu at, hvat hún hét ok hví hún væri þar svá harðliga haldin. Hún sagðist Hleiðr heita ok vera systir Goðmundar konungs austr á Glæsivöllum. "En tröllkona sú, sem hér ræðr fyrir, sótti mik þangat með fjölkynngi ok ætlar, at ek skuli ganga fyrir blótum í hofinu ok vera hér abbadís, þá hún er dauð, en ek vilda fyrr vera brennd."

"Góð mundir þú vera þeim manni," segir Herrauðr, "er þik frelsaði heðan." Hún segist vita þat mundi engi gert geta.

Herrauðr mælti: "Viltu eiga mik, ef ek kem þér heðan?"

"Engan veit ek svá leiðan mennskan mann," segir hún, "at ek mundi eigi heldr vilja eiga en at vera blótuð hér í hofinu, eða hvert er nafn þitt?"

"Herrauðr heiti ek," segir hann, "sonr Hrings konungs af Eystra- Gautlandi, en eigi þarft þú at óttast hofgyðjuna, því at vit Bósi höfum sungið yfir hausamótum hennar, en til þess máttu ætla, at ek þykkjust sæmda af þér verðr, ef ek leysi þik heðan."

================ And the above passage divided by sentences ================

En pell þat, sem tjaldat var um Jómalann, var meira vert en þrír farmar af drómundi þeim, er ríkastr skríðr um Grikklandshaf. 

Þetta tóku þeir allt til sín.

Þeir fundu afstúku eina í hofinu, ok var hún komin mjök leyniliga. 

Þar var fyrir steinhurð sterkliga læst, ok váru þeir at allan daginn at brjóta hana upp, áðr en þeir kómust inn. 

Þeir sá þar konu sitja á stóli. 

Eigi höfðu þeir aðra vænni sét. 

Hár hennar var bundit við stólbrúðir; þat var fagrt sem hálmr barinn eða gull teint. 

Járnfestr var um hana miðja, vandliga læst at henni. 

Hún var grátin mjök.

En er hún sá mennina, spurði hún, hvat olli ókyrrleika þeim, "er verit hefir í morgin, eða hví þykkir ykkr líf ykkart svá illt, at þit fýsizt hingat í trölla hendr, því at þeir, sem hér ráða fyrir, munu þegar drepa ykkr, er þit sjáizt hér?"

En þeir sögðu, at mörgu svaraði frestin. 

Þeir spurðu at, hvat hún hét ok hví hún væri þar svá harðliga haldin. 

Hún sagðist Hleiðr heita ok vera systir Goðmundar konungs austr á Glæsivöllum. 

"En tröllkona sú, sem hér ræðr fyrir, sótti mik þangat með fjölkynngi ok ætlar, at ek skuli ganga fyrir blótum í hofinu ok vera hér abbadís, þá hún er dauð, en ek vilda fyrr vera brennd."

"Góð mundir þú vera þeim manni," segir Herrauðr, "er þik frelsaði heðan." Hún segist vita þat mundi engi gert geta.

Herrauðr mælti: "Viltu eiga mik, ef ek kem þér heðan?"

"Engan veit ek svá leiðan mennskan mann," segir hún, "at ek mundi eigi heldr vilja eiga en at vera blótuð hér í hofinu, eða hvert er nafn þitt?"

"Herrauðr heiti ek," segir hann, "sonr Hrings konungs af Eystra- Gautlandi, en eigi þarft þú at óttast hofgyðjuna, því at vit Bósi höfum sungið yfir hausamótum hennar, en til þess máttu ætla, at ek þykkjust sæmda af þér verðr, ef ek leysi þik heðan."