Mönnum þeira þótti mikit fyrir þessu, en þó varð svá at vera sem þeir vildu. Síðan ganga þeir fóstbræðr á skóginn ok höfðu þat eitt til matar, sem þeir skutu, dýr ok fugla, en stundum höfðu þeir ekki nema ber ok safa. Skógrinn ónýtti mjök klæði þeira.

Einn dag kómu þeir at húsbæ einum. Þar stóð karl úti ok klauf skíð. Hann heilsar þeim ok spyrr þá at nafni. Þeir sögðu til it sanna ok spurðu, hvat karl hét, en hann kveðst heita Hóketill. Hann sagði þeim til reiðu nætrgreiða, ef þeir vildu, en þeir þágu þat. Karl fylgir þeim til stofu, ok var þar fámennt. Húsfreyja var við aldr. Dóttur áttu þau væna, ok dró hún klæði af gestum, ok váru þeim fengin þurr klæði. Síðan váru handlaugar fram látnar, ok var þeim reist borð ok gefit gott öl at drekka, ok skenkti bóndadóttir. Bósi leit oft hýrliga til hennar ok sté fæti sínum á rist henni, ok þetta bragð lék hún honum.

Um kveldit var þeim fylgt at sofa með góðum umbúningi. Bóndi lá í lokrekkju, en bóndadóttir í miðjum skála, en þeim fóstbræðrum var skipat í stafnsæng við dyrr utar. En er fólk var sofnat, stóð Bósi upp ok gekk til sængr bóndadóttur ok lyfti klæðum af henni. Hún spyrr, hverr þar væri. Bósi sagði til sín.

"Hví ferr þú hingat?" sagði hún.

"Því, at mér var eigi hægt þar, sem um mik var búit," ok kveðst því vilja undir klæðin hjá henni.

"Hvat viltu hér gera?" sagði hún.

"Ek vil herða jarl minn hjá þér," segir Bögu-Bósi.

"Hvat jarli er þat?" sagði hún.

"Hann er ungr ok hefir aldri í aflinn komit fyrri, en ungan skal jarlinn herða."

Hann gaf henni fingrgull ok fór í sængina hjá henni. Hún spyrr nú, hvar jarlinn er. Hann bað hana taka milli fóta sér, en hún kippti hendinni ok bað ófagnað eiga jarl hans ok spurði, hví hann bæri með sér óvæni þetta, svá hart sem tré. Hann kvað hann mýkjast í myrkholunni.

================ And the above passage divided by sentences ================

Mönnum þeira þótti mikit fyrir þessu, en þó varð svá at vera sem þeir vildu. 

Síðan ganga þeir fóstbræðr á skóginn ok höfðu þat eitt til matar, sem þeir skutu, dýr ok fugla, en stundum höfðu þeir ekki nema ber ok safa.

Skógrinn ónýtti mjök klæði þeira.

Einn dag kómu þeir at húsbæ einum. 

Þar stóð karl úti ok klauf skíð. 

Hann heilsar þeim ok spyrr þá at nafni. 

Þeir sögðu til it sanna ok spurðu, hvat karl hét, en hann kveðst heita Hóketill. 

Hann sagði þeim til reiðu nætrgreiða, ef þeir vildu, en þeir þágu þat. 

Karl fylgir þeim til stofu, ok var þar fámennt. 

Húsfreyja var við aldr. 

Dóttur áttu þau væna, ok dró hún klæði af gestum, ok váru þeim fengin þurr klæði. 

Síðan váru handlaugar fram látnar, ok var þeim reist borð ok gefit gott öl at drekka, ok skenkti bóndadóttir. 

Bósi leit oft hýrliga til hennar ok sté fæti sínum á rist henni, ok þetta bragð lék hún honum.

Um kveldit var þeim fylgt at sofa með góðum umbúningi. 

Bóndi lá í lokrekkju, en bóndadóttir í miðjum skála, en þeim fóstbræðrum var skipat í stafnsæng við dyrr utar. 

En er fólk var sofnat, stóð Bósi upp ok gekk til sængr bóndadóttur ok lyfti klæðum af henni. 

Hún spyrr, hverr þar væri. 

Bósi sagði til sín.

"Hví ferr þú hingat?" sagði hún.

"Því, at mér var eigi hægt þar, sem um mik var búit," ok kveðst því vilja undir klæðin hjá henni.

"Hvat viltu hér gera?" sagði hún.

"Ek vil herða jarl minn hjá þér," segir Bögu-Bósi.

"Hvat jarli er þat?" sagði hún.

"Hann er ungr ok hefir aldri í aflinn komit fyrri, en ungan skal jarlinn herða."

Hann gaf henni fingrgull ok fór í sængina hjá henni. 

Hún spyrr nú, hvar jarlinn er. 

Hann bað hana taka milli fóta sér, en hún kippti hendinni ok bað ófagnað eiga jarl hans ok spurði, hví hann bæri með sér óvæni þetta, svá hart sem tré. 

Hann kvað hann mýkjast í myrkholunni.