"Svá höfum vit nú fundizt," segir Busla, ,at vit munum eigi skilja, fyrr en ek hefi minn vilja."

Konungr vildi þá upp standa, ok var hann þá fastr við sængina, en smásveinar vöknuðu eigi. Busla lét þá frammi annan þriðjung bænarinnar, ok mun ek láta þat um líða at skrifa hann, því at þat er öllum þarfleysa at hafa hann eftir, en þó má svá sízt eftir hafa hann, at hann sé eigi skrifaðr. En þó er þetta þar upphaf á:

"Tröll ok álfar

ok töfranornir,

búar, bergrisar

brenni þínar hallir,

hati þik hrímþursar,

hestar streði þik,

stráin stangi þik,

en stormar æri þik,

ok vei verði þér,

nema þú vilja minn gerir."

En er sú þula var úti, mælti konungr til hennar: "Fyrr en þú illmælir mér lengr, þá mun ek gefa Herrauði líf, en Bósi fari ór landi ok sé dræpr, nær ek get hann áhent."

"Þá skal taka þér fram betr," segir Busla.

Hóf hún þá upp þat vers, er Syrpuvers er kallat ok mestr galdr er í fólginn ok eigi er lofat at kveða eftir dagsetr, ok er þetta þar í nærri endanum:

"Komi hér seggir sex,

seg þú mér nöfn þeira

öll óbundin,

ek mun þér sýna:

getr þú eigi ráðit,

svá at mér rétt þykki,

þá skulu þik hundar

í hel gnaga,

en sál þín

sökkvi í víti."

[Hér koma rúnir]

"Ráð nú þessi nöfn, svá at rétt sé, elligar hríni allt þat á þér, sem ek hefi verst beðit, nema þú gerir minn vilja."

En er Busla hafði úti bænina, vissi konungr varla, hverju hann vildi svara fyrir fortölum hennar. "Hverr er nú þinn vili?" segir konungr.

"Sentu þá forsending," segir kerling, "þá sem tvísýni er á, hversu þeim gengr, ok ábyrgist þeir sik sjálfir."

Konungr bað hana þá í burt fara, en hún vildi þat eigi, fyrr en konungr sór henni trúnaðareið, at hann skyldi halda þat, sem hann hafði henni lofat, en þá skyldi Buslubæn ekki á honum hrína. Hvarf þá kerling þá í burtu.

================ And the above passaged divided by sentences/lines ================

"Svá höfum vit nú fundizt," segir Busla, ,at vit munum eigi skilja, fyrr en ek hefi minn vilja."

Konungr vildi þá upp standa, ok var hann þá fastr við sængina, en smásveinar vöknuðu eigi. 

Busla lét þá frammi annan þriðjung bænarinnar, ok mun ek láta þat um líða at skrifa hann, því at þat er öllum þarfleysa at hafa hann eftir, en þó má svá sízt eftir hafa hann, at hann sé eigi skrifaðr. 

En þó er þetta þar upphaf á:

"Tröll ok álfar

ok töfranornir,

búar, bergrisar

brenni þínar hallir,

hati þik hrímþursar,

hestar streði þik,

stráin stangi þik,

en stormar æri þik,

ok vei verði þér,

nema þú vilja minn gerir."

En er sú þula var úti, mælti konungr til hennar: "Fyrr en þú illmælir mér lengr, þá mun ek gefa Herrauði líf, en Bósi fari ór landi ok sé dræpr, nær ek get hann áhent."

"Þá skal taka þér fram betr," segir Busla.

Hóf hún þá upp þat vers, er Syrpuvers er kallat ok mestr galdr er í fólginn ok eigi er lofat at kveða eftir dagsetr, ok er þetta þar í nærri endanum:

"Komi hér seggir sex,

seg þú mér nöfn þeira

öll óbundin,

ek mun þér sýna:

getr þú eigi ráðit,

svá at mér rétt þykki,

þá skulu þik hundar

í hel gnaga,

en sál þín

sökkvi í víti."

[Hér koma rúnir]

"Ráð nú þessi nöfn, svá at rétt sé, elligar hríni allt þat á þér, sem ek hefi verst beðit, nema þú gerir minn vilja."

En er Busla hafði úti bænina, vissi konungr varla, hverju hann vildi svara fyrir fortölum hennar. 

"Hverr er nú þinn vili?" segir konungr.

"Sentu þá forsending," segir kerling, "þá sem tvísýni er á, hversu þeim gengr, ok ábyrgist þeir sik sjálfir."

Konungr bað hana þá í burt fara, en hún vildi þat eigi, fyrr en konungr sór henni trúnaðareið, at hann skyldi halda þat, sem hann hafði henni lofat, en þá skyldi Buslubæn ekki á honum hrína. 

Hvarf þá kerling þá í burtu.