Einn dag í miklu veðri þá stóð maðr á bjargi ok beiddi fars. Herrauðr sagðist eigi gera sér króka til hans, en segir far til reiðu, ef hann náir skipinu. Þessi maðr stökk af bjarginu ok kom niðr á sveifinni fyrir utan stýrit, ok var þat fimmtán álna langt hlaup. Þar þekktu menn Bósa. Herrauðr fagnar honum vel ok segir hann skyldu vera stafnbúa á skipi sínu. Þaðan sigldu þeir til Saxlands ok herjuðu, hvar sem þeir fóru. Þeim varð gott til fjár, ok fóru þeir svá fimm vetr.

4. Bósi drap Sjóð ok féll í ónáð.

Nú er þar til at taka heima í Gautlandi, þá er Herrauðr var í burt farinn, skoðaði Sjóðr féhirzlur föður síns. Váru þá tómar kistur allar ok svá töskur, ok varð honum oft it sama á munni: "Man ek þat," sagði hann, "at öðruvís var í þenna sjóð at líta."

Síðan bjóst Sjóðr heiman at taka saman konungs skatta ok landskyldir, ok var hann þá frekr í flestum útheimtum. Hann kemr til Þvara karls ok beiddi þar leiðangrs sem annars staðar. Þvari sagðist frá eldr herferðum ok sagðist leiðangr eigi gera. Sjóðr sagði hann meira leiðangr eiga at gera en aðra menn ok kvað hann því ollat hafa, at Herrauðr fór ór landi, ok beiddi bóta fyrir þá menn, er Bósi hafði meitt. En Þvari sagði, at maðr ætti at ábyrgjast sik sjálfr, ef hann gengr til leiks, ok kvaðst eigi ausa út fé sínu fyrir slíkt, ok sló þá í deilu með þeim. Braut Sjóðr þá upp útibúr Þvara karls ok tók í burt tvær gullkistur ok mikit fé annat í vápnum ok klæðum, ok skildu þeir við svá búit. Fór Sjóðr heim ok hafði mikinn fjárhlut, ok sagði hann konungi frá ferðum sínum. Konungr kvað þat illa, er hann hafði rænt Þvara karl, ok kveðst ætla, at honum mundi þat illa gegna. Sjóðr kveðst eigi sakast um þat.

================ And the above passage divided by sentences ================

Einn dag í miklu veðri þá stóð maðr á bjargi ok beiddi fars. 

Herrauðr sagðist eigi gera sér króka til hans, en segir far til reiðu, ef hann náir skipinu. 

Þessi maðr stökk af bjarginu ok kom niðr á sveifinni fyrir utan stýrit, ok var þat fimmtán álna langt hlaup. 

Þar þekktu menn Bósa. 

Herrauðr fagnar honum vel ok segir hann skyldu vera stafnbúa á skipi sínu. 

Þaðan sigldu þeir til Saxlands ok herjuðu, hvar sem þeir fóru. 

Þeim varð gott til fjár, ok fóru þeir svá fimm vetr.

4. Bósi drap Sjóð ok féll í ónáð.

Nú er þar til at taka heima í Gautlandi, þá er Herrauðr var í burt farinn, skoðaði Sjóðr féhirzlur föður síns. 

Váru þá tómar kistur allar ok svá töskur, ok varð honum oft it sama á munni: "Man ek þat," sagði hann, "at öðruvís var í þenna sjóð at líta."

Síðan bjóst Sjóðr heiman at taka saman konungs skatta ok landskyldir, ok var hann þá frekr í flestum útheimtum. 

Hann kemr til Þvara karls ok beiddi þar leiðangrs sem annars staðar. 

Þvari sagðist frá eldr herferðum ok sagðist leiðangr eigi gera. 

Sjóðr sagði hann meira leiðangr eiga at gera en aðra menn ok kvað hann því ollat hafa, at Herrauðr fór ór landi, ok beiddi bóta fyrir þá menn, er Bósi hafði meitt. 

En Þvari sagði, at maðr ætti at ábyrgjast sik sjálfr, ef hann gengr til leiks, ok kvaðst eigi ausa út fé sínu fyrir slíkt, ok sló þá í deilu með þeim. 

Braut Sjóðr þá upp útibúr Þvara karls ok tók í burt tvær gullkistur ok mikit fé annat í vápnum ok klæðum, ok skildu þeir við svá búit. 

Fór Sjóðr heim ok hafði mikinn fjárhlut, ok sagði hann konungi frá ferðum sínum. 

Konungr kvað þat illa, er hann hafði rænt Þvara karl, ok kveðst ætla, at honum mundi þat illa gegna. 

Sjóðr kveðst eigi sakast um þat.