Það var eina nótt um vorið að Þórir mátti ei sofa.
It was one night during the spring that Thorir couldn't sleep.
Hann gekk þá út og var regn mikið.
He then went out and (there) was much rain.
Hann heyrði jarm þangað er stíað var.
He heard bleating there where lambs were penned.
Þórir gekk þangað og sá á réttargarðinum að þar lágu kið tvö bundin og lömb tvö en í rétt sátu konur tvær.
Thorir went there and saw the sheep-gathering that there lay two tied-up kids and two lambs, and two women sat in the sheep-gathering.
Þær léku að hnettafli og var taflið allt steypt af silfri en gyllt allt hið rauða.
They were playing hnefatafl and the pieces all cast of silver and all gilded the most red.
Þær brugðust við fast og urðu hræddar mjög.
They turned sharply and became very afraid.
Þórir fékk tekið þær og setti niður hjá sér og spurði því að þær legðust á fé hans.
Thorir was able to catch them and sat down beside them and asked why they fell upon his livestock.
Þær buðu allt á hans vald.
They did everything against his power.
Hann spurði hverjar þær væru.
He asked who they were.
Það var önnur Kerling dóttir Styrkárs í Barmi en önnur kveðst vera dóttir Varða ofan úr Vörðufelli og nefndist hún flagðkona en hin hamhlaupa.
One was Kerling, Styrkar's daughter, in Barmi, and the other said for herself to be Varda's daughter down out of Vordufell (Cairn-fell) and she gave her name as ogress and the human being who travels in the shape of an animal.
Þórir gerði þá sætt með þeim að þær hefðu sauði með sér en hann taflið og það er þar fylgdi en á tuglunum taflpungsins var gullbaugur settur steinum en annar silfurbaugur var í borðinu.
Thorir then made peace with them and they had sheep with them and him the game and that is there taken when at straps of the bag for pieces was gold-ring set stone and another a silver-ring was in the fabric. (???)
Þetta allt tók Þórir og skildu við það.
Thorir took all this and departed with that.
Þá sætt hélt Frosta vel en Kerling illa.
Then Frosta kept this peace will, but Kerling poorly.
Með þeim Eyjólfi í Múla og Helga á Hjöllum var fjandskapur mikill um beiting og beittu Hjallamenn fyrir Eyjólfi bæði tún og eng.
With Eyjolfi in Mula and Helga at Hjollum was much enmity concering grazing and the men of Hjall grazed before Eyjolfr both enclosed plots and meadow.
Það var einn veðurdag góðan að menn voru að heyverki í Múla að þeir sáu hvar maður reið sunnan yfir Þorskafjörð og að garði í Múla.
It was one fine day that men were busy at hay-making in Mula that the saw where a man rode from the south across Thorska-fiord and to a house in Mula. (Z. veðrdagr: einn tíma er veðrdagr var góðr = one fine day)
En því var þessa við getið að þessi maður var öðruvís búinn en þeir menn er þar riðu hversdaglega.
And it was told that this man was otherwise attired than the men who ride there everyday. (similar to Z. geta II 2: þess er við getit, at = it is told that)
Hann hafði hjálm á höfði en skjöld á hlið gylltan.
He had a helmet on his head and a shield gilded on the side.
Hann reið í steindum söðli og hafði öxi rekna á öxl nær alnar fyrir munn.
He rode on a colored saddle and had an inlaid ax on his shoulder almost half a yard (or "one old Icelandic ell") for himself (?).
Hann reið ákafa mikinn og var hesturinn mjög móður.
He rode vehemently and the horse was very worn out.
Og er hesturinn kom í garðshliðið var hann staðþrotinn.
And when the horse arrived at the gate, it was quite exhausted. (CV staðþrotinn = quite exhausted)
Þá hljóp maðurinn af baki og setti öxina í höfuð hestinum og var hann þegar dauður.
Then the men hopped of the horse and set his ax in the horses head, and it was immediately dead.
Hann tók ekki af söðulinn og gekk heim eftir það.
He didn't take off the saddle and went home after that.
Eyjólfur bóndi spurði hann að nafni.
Farmer Eyjolfr asked him his name.
Hann kveðst Gunnar heita, austfirskur maður að ætt, en kveðst Þóri finna vilja.
He said for himself to be named Gunnar, an east-firth (of Iceland) man by family, and said for himself (that he) wanted to meet Thorir.