Þórir kvað sig eigi saka mundu "og mun eg fyrr," segir hann, "standa yfir höfuðsvörðum þeirra Halls og Steinólfs en þeir fái mér nokkuð mein unnið."

Eftir það riðu þeir frá Gróstöðum. Rauður og flugumenn Steinólfs sátu fyrir þeim fóstbræðrum við veginn niður við fjörðinn.

Og er þeir Þórir komu ofan á hálsinn Þorskafjarðar megin mælti Ketilbjörn: "Hvað blikar þar við veginn niður að sjá til fjarðarins? Svo þykir mér sem þar komi upp skildir eigi færri en átta. Mun hér ófriður fyrir og hygg eg að þeir vilji nú að til skarar skuli skríða með oss."

Þórir mælti: "Eigi munum við hopa undan fóstbróðir og víst höfum við fyrr í mannraunum verið og þeim eigi minnur geigvænlegum en þessi er. Og er eigi til reynt hvort nokkurir þessara manna þurfa um sár sín að binda um það er lýkur."

Nú ríða þeir fóstbræður þar að er fyrirsátursmenn voru fyrir. Spruttu þeir þegar upp og tókst þar hin harðasta orusta. Rauður eggjar fast sína menn og segir það skömm mikla ef einir tveir menn kæmust úr höndum svo margra og kvað þá nú eigi skyldu frá tíðindum hafa að segja. Skiptust þeir brátt höggum við og er þar skjótt frá að segja að Þórir felldi þegar tvo menn og Ketilbjörn einn. Og svo lauk að Rauður og einn flugumanna stóð uppi. Flugumaðurinn hljóp þá sem fætur toguðu á leið til Hofstaða.

(Hér lýkur eyðufyllingunni.)

Ketilbjörn sneri eftir honum og fékk eigi náð honum. En Rauður veik þá upp á hálsinn og Þórir eftir honum. Þeir fundust við túngarð í Rauðsdal og börðust alldjarflega því að Rauður var frækn maður. En svo lauk að Rauður féll fyrir Þóri. Eftir það sneru þeir Þórir heim og höfðu setu á Þórisstöðum. En síðan var leitað um sætt af Úlfi hinum skjálga og sættust að því að líkt var látið víg Rauðs og áverki Þorsteins en fyrirsátin kom í mót þeim mönnum er féllu af Halli.

========================= And the above text divided by sentences =========================

Þórir kvað sig eigi saka mundu "og mun eg fyrr," segir hann, "standa yfir höfuðsvörðum þeirra Halls og Steinólfs en þeir fái mér nokkuð mein unnið."

Eftir það riðu þeir frá Gróstöðum. 

Rauður og flugumenn Steinólfs sátu fyrir þeim fóstbræðrum við veginn niður við fjörðinn.

Og er þeir Þórir komu ofan á hálsinn Þorskafjarðar megin mælti Ketilbjörn: "Hvað blikar þar við veginn niður að sjá til fjarðarins? 

Svo þykir mér sem þar komi upp skildir eigi færri en átta. 

Mun hér ófriður fyrir og hygg eg að þeir vilji nú að til skarar skuli skríða með oss."

Þórir mælti: "Eigi munum við hopa undan fóstbróðir og víst höfum við fyrr í mannraunum verið og þeim eigi minnur geigvænlegum en þessi er. 

Og er eigi til reynt hvort nokkurir þessara manna þurfa um sár sín að binda um það er lýkur."

Nú ríða þeir fóstbræður þar að er fyrirsátursmenn voru fyrir. 

Spruttu þeir þegar upp og tókst þar hin harðasta orusta. 

Rauður eggjar fast sína menn og segir það skömm mikla ef einir tveir menn kæmust úr höndum svo margra og kvað þá nú eigi skyldu frá tíðindum hafa að segja. 

Skiptust þeir brátt höggum við og er þar skjótt frá að segja að Þórir felldi þegar tvo menn og Ketilbjörn einn. 

Og svo lauk að Rauður og einn flugumanna stóð uppi. 

Flugumaðurinn hljóp þá sem fætur toguðu á leið til Hofstaða.

(Hér lýkur eyðufyllingunni.)

Ketilbjörn sneri eftir honum og fékk eigi náð honum. 

En Rauður veik þá upp á hálsinn og Þórir eftir honum. 

Þeir fundust við túngarð í Rauðsdal og börðust alldjarflega því að Rauður var frækn maður. 

En svo lauk að Rauður féll fyrir Þóri. 

Eftir það sneru þeir Þórir heim og höfðu setu á Þórisstöðum. 

En síðan var leitað um sætt af Úlfi hinum skjálga og sættust að því að líkt var látið víg Rauðs og áverki Þorsteins en fyrirsátin kom í mót þeim mönnum er féllu af Halli.