The next translation passage in two versions: divided by paragraphs and divided by sentences. Enjoy!

4. kafli

Eftir það vitkuðust þeir og vakna, fóru heim síðan. Þeir sögðu Úlfi hvað fyrir þá hafði borið og báðu hann vísa sér til hellis Vals. Úlfur latti þá þeirrar ferðar og bauð þeim fé til að þeir færu eigi og segir engan aftur hafa komið, þann er farið hafði, en kvað illt þykja að þeir menn týndust er Sigmundur vin hans hafði sent honum.

En Þórir vill fara fyrir hvern mun. Og litlu síðar ráðast þeir félagar til ferðar og fara norður fyrir Finnmörk þar til er þeir koma norður fyrir Blesaverg. Svo heitir fjallið það er hellir Vals var í en það er norður við Dumbshaf. Þar fellur á mikil í gljúfrunum fram af bergi og allt út í sjó. Þórir kenndi þá að þeir voru þar komnir sem honum var til vísað. Þeir fóru á bergið og höfðu þann umbúnað er Agnar hafði kennt þeim, hjuggu upp tré mikið og færðu limarnar fram af berginu og báru grjót á rótina. Síðan tóku þeir kaðal og festu við limarnar. Þá bauð Þórir sínum förunautum að fara og hafa fé það er fengi. En engi þeirra bar traust til að ná hellinum þótt engi væri önnur hætta en sú og báðu þeir hann frá hverfa.

Þórir segir: "Ekki mun nú það verða. Er það líkast að eg hætti á og hafi eg fé skuldlaust slíkt er fæst."

Þeir létust eigi mundu til fjár kalla og sögðu hann ærið til vinna ef hann næði. Þeir fundu að Þórir var allur maður annar en hann hafði verið. Þórir fór af klæðum sínum og gerði sig léttbúinn. Hann fór í kyrtil Agnarsnaut og tók glófana, beltið og hnífinn og línu mjóva er Agnar fékk honum. Hann hafði snærisspjót er faðir hans gaf honum. Gekk hann svo fram á tréið. Þá skaut hann spjótinu yfir ána og festi það öðrumegin árinnar í viðinum. Eftir það fór hann í festina og lét línuna draga sig af berginu undir fossinn.

And the above, divided by sentences:

4. kafli

Eftir það vitkuðust þeir og vakna, fóru heim síðan. 

Þeir sögðu Úlfi hvað fyrir þá hafði borið og báðu hann vísa sér til hellis Vals. 

Úlfur latti þá þeirrar ferðar og bauð þeim fé til að þeir færu eigi og segir engan aftur hafa komið, þann er farið hafði, en kvað illt þykja að þeir menn týndust er Sigmundur vin hans hafði sent honum.

En Þórir vill fara fyrir hvern mun. 

Og litlu síðar ráðast þeir félagar til ferðar og fara norður fyrir Finnmörk þar til er þeir koma norður fyrir Blesaverg. 

Svo heitir fjallið það er hellir Vals var í en það er norður við Dumbshaf. 

Þar fellur á mikil í gljúfrunum fram af bergi og allt út í sjó. 

Þórir kenndi þá að þeir voru þar komnir sem honum var til vísað. 

Þeir fóru á bergið og höfðu þann umbúnað er Agnar hafði kennt þeim, hjuggu upp tré mikið og færðu limarnar fram af berginu og báru grjót á rótina. 

Síðan tóku þeir kaðal og festu við limarnar. 

Þá bauð Þórir sínum förunautum að fara og hafa fé það er fengi. 

En engi þeirra bar traust til að ná hellinum þótt engi væri önnur hætta en sú og báðu þeir hann frá hverfa.

Þórir segir: "Ekki mun nú það verða. 

Er það líkast að eg hætti á og hafi eg fé skuldlaust slíkt er fæst."

Þeir létust eigi mundu til fjár kalla og sögðu hann ærið til vinna ef hann næði. 

Þeir fundu að Þórir var allur maður annar en hann hafði verið. 

Þórir fór af klæðum sínum og gerði sig léttbúinn. 

Hann fór í kyrtil Agnarsnaut og tók glófana, beltið og hnífinn og línu mjóva er Agnar fékk honum. 

Hann hafði snærisspjót er faðir hans gaf honum. 

Gekk hann svo fram á tréið. 

Þá skaut hann spjótinu yfir ána og festi það öðrumegin árinnar í viðinum. 

Eftir það fór hann í festina og lét línuna draga sig af berginu undir fossinn.