Þórir mælti: "Vel er nú mælt og það er nú drengilegra að afla þar fjár en róa til fiska og þar skal til hætta."

Úlfur latti hann mjög og allir félagar Þóris og kvað Úlfur ei hlýða mundu að farið væri. 

Þórir kveðst eigi að síður fara mundu. 

Svo er sagt að Ketilbjörn einn vildi fara með Þóri og bar engi annar áræði til hans félaga. 

Þeir áttu að fara í fjallshlíð nokkura til haugsins og er þeir komu upp í hlíðina laust í móti þeim svo miklu fárviðri að hvorgi mátti upp standa. 

Þeir höfðu milli sín eitt snæri og gekk Þórir fyrir meðan hann mátti. 

En um síðir tók upp hvorntveggja og kastaði ofan fyrir hlíðina og nú festir snærið um stein einn mikinn en þeir voru ákafa móðir og lágu þar til þess er svefn féll á þá.

Þá dreymdi Þóri að maður kom að honum mikill í rauðum kyrtli og hafði hjálm á höfði og sverð búið í hendi. 

Hann hafði um sig digurt belti og þar á góðan hníf og glófa á höndum. 

Var þessi maður mikilúðlegur og virðulegur.

Hann mælti reiðulega til Þóris og stakk á honum döggskónum og bað hann vaka og mælti: "Ills manns efni ertu er þú vilt ræna frændur þína, en eg vil," sagði hinn komni maður, "gera til þín verðleikum betur því að eg er bróðir föður þíns og sammæður við hann. 

Eg vil gefa þér gjafir til þess að þú hverfir aftur og leitir annarra féfanga. 

Þú skalt þiggja að mér kyrtil góðan, þann er þér mun hlífa við eldi og vopnum, og þar með hjálm og sverð. 

Eg skal og gefa þér glófa þá er þú munt enga fá slíka því að liði þínu mun óklaksárt verða ef þú strýkur þeim með. 

Þessa glófa skaltu á höndum hafa þá er þú bindur sár manna og mun skjótt verk úr taka. 

Hníf og belti læt eg hér eftir og það skaltu jafnan á þér hafa. 

Eg mun og gefa þér tuttugu merkur gulls og tuttugu merkur silfurs."