En er þat sáu þeir eftir vóru á skipunum, sem bæði vóru allmargir ok harðsóttir, gengu þeir á land ok lögðu at Suðreyingum. Tóku Íslendingar vel ok drengiliga við þeim. Bogmenn spöruðu þá eigi heldr skotin. Harðnaði þá orrustan at nýju. Tóku þá hinir aðrir eyjamenn at særast ok falla. Varð þeirra framgangr linr. En þeir Hrani ok Einarr drápu skipsmenn, þar til eigi vóru nema fjórir eftir, en þeir vildu flýja til skips. Fóstbræðr vörðu þeim þat, þar til engi stóð eftir síðast. Var þá dagr á enda. Hafði orrustan staðit frá því fyrir miðdegi. Féllu þar allir þeir, er at kómu, tuttugu ok átta tals, en af suðreyskum sjö. Lítit er getit um atgerðir Rauðs kaupmanns, þar hann var eigi bardagamaðr. Vóru nú fóstbræðr eigi stórum sárir, en ákafliga lúnir ok móðir.

Fóru þá menn at sofa um nóttina, en um morguninn snemma fóru þeir fram á skip bræðra ok tóku þar herfang mikit í gulli ok silfri, gersemum ok dýrendis klæðum, en aðrir dysjuðu val. Nú lögðu þeir Kaupa-Rauðr ok Högni hánefr þat til, at þeir fóstbræðr skyldu mestan hluta herfangsins eiga ok þeim næst þrír aðrir, er bezt lið höfðu sýnt, ok svo varð. Lofuðu nú allir mjök framgöngu Íslendinganna ok kváðu þar mundi allra manna fé ok fjör týnzt hafa fyrir víkingum, hefði eigi þeir svo vel dugat. Vóru nú Bárðdælingar kátir ok drukku lystugt eftir allan þenna fjárfeng.

Kvað nú Hrani fram komna vísnaspá afa síns fyrir sér í drauminum forðum.

15. kafli - Hrani staðfestist í Suðreyjum

Fám dögum eftir þetta sigldi Rauðr. En næsta dag eftir kom skip til eyjanna. Vóru þat inir ensku at sækja kvenfólk sitt, því þeir fréttu, at þat var í Suðreyjum heilt ok lifandi. Fór þá Einarr til Englands með þeim mæðgum, ok lýkr hér frásögn um hann.