En sem berserkir kómu ok sjá flokkinn alvopnaðan hinum megin garðsins, segir Arnhöfði: "Hræddir eru nú mýslingar, eða hví standið þit hér í hnappi, eyjamenn? Vit bræðr, Arnhöfði ok Hildir, erum komnir at sækja þik heim, Kaupa-Rauðr. Þú ert atfangamaðr mikill, ok muntu taka vel við gestum,"

"Svo vildi ek við ykkr taka sem þit leitið mín," sagði Rauðr.

"Nú færðu þína vöru selda strax í dag," sagði Hildir.

"Líkt vil ek úti láta ok þat inn er lagt," segir Rauðr.

"Eigi skortir okkr bræðr," segir Arnhöfði. "Hefi ek þat sverð í hendi, er heitir Grásíða, en Hildir, bróðir minn, þat, sem heitir Svaf."

Tóku þá bræðr að láta æsiliga ok grenjuðu. Þeir Hrani ok Einarr gengu þá fyrir garðsendann alla götu at þeim bræðrum.

"Við mega menn skiptast, þó lægra láti," segir Hrani.

Arnhöfði snýr þá at honum, en Hildir at Einari. Höggr Arnhöfði í skjöld Hrana, en tók eigi á. Hrani hjó aftr ok klauf skjöld fyrir Arnhöfða. Í annat sinn hjó Arnhöfði, ok nam höggit þriðjung af skildi Hrana, en eigi særðist hann. Hrani hjó ok í annat sinn. Kom þat högg á öxl víkingsins ok nam frá síðuna hægri með handleggnum, ok segir eigi framar af honum.

En sameign þeirra Einars ok Hildis gekk svo, at Hildir hjó í skjöld Einars ok klauf hann í fyrsta bragði. Einarr hjó aftr til Hildis ok nam lítit af skildi hans. Berserkrinn hjó aftr til hans, en hann brást undan, snerti þó oddrinn lærit, svo nokkut særðist, en sverðit gekk í völlinn á kaf, en Hildir laut eftir þessu jötunliga höggi. Á meðan hjó Einarr á háls honum, svo af tók höfuðit, ok er hann líka úr sögunni sem hinn.

En á meðan þessi víg gengu af, mættu eyjamenn fyrir hinum, ok tók brátt til at berast á þá. Skaut þá Dal-Þórðr ok aðrir bogmenn margan skelmi til bana. En sem þeir Hrani ok Einarr höfðu fellt bræðr, urðu þeir stórhöggir ok mikilvirkir við þá eftir vóru, ok réttu þeir brátt hlut manna sinna.