Gengu nú Íslendingar vel fram í því verki. En sem Rauðs menn sáu yfirburði þeirra ok at suðreyskir mundu eigi margir ná til jafns við þá at afli ok þrekvinnu, tók at kvikna í þeim öfund við fóstbræðr. En bæði var, at þeir tveir héldu ætíð saman ok skildu aldri, líka höfðu þeir velunnan kaupmanns, því réðu skipsmenn aldri á þá, hvorki í vopnaskiptum eða öðrum atvikum stórfelldum.

En eitt sinn, þegar Rauðr heyrði á illyrði manna sinna til fóstbræðra, þá mælti hann: "Þat mun verða í fyrsta sinn ok síðasta, at ek kem til Íslands ok íslenzkir verða á fari með mér. Því vildi ek óska af ykkr, skipverjum mínum, at vera eigi svo áleitnum við þessa menn, einkum þar þeir hafa sýnt alla þægð ok spaklæti, síðan þeir kómu í samför vora. Annars held ek þér hafið bæði mik ok þá til mótparta."

Eftir þetta bar allt minna á hnýfilyrðum Rauðs manna.

En um haustit skammt fyrir vetrnætr náðu þeir Suðreyjum. Var kaupmanni þá vel fagnat heim komnum, ok mæltu sumir, at suðreysku skipverjunum ok Íslendingum væri mál at skilja.

13. kafli - Frá Signýju ok Ölrúnu ok þeim fóstbræðrum

Þat er at segja frá fóstbræðrum, at þat þeir tóku vetrvist með þeim manni þar, er Högni hét, hánefr at viðrnafni. Hann átti konu þá, er Geirþrúðr hét. Þau tóku vel við gestum. Þeir sýndu sik óáleitna ok þæga hverjum manni. Hjónin áttu þá dóttur, er Signý hét. Var hún hart nær gjafvaxta orðin, fríð ok björt á hár ok hörund, svo hún tók fram öðrum meyjum þar í grennd. Var hún ok nefnd ljósbrá at tilnafni. Brátt fannst þat, at Hrana var orðit kært til hennar, ok hún tók því með kurteisi ok blíðu.

Í húsum Högna hánefs vóru ok tvær mæðgur. Hét sú eldri Sunnefa, in yngri Ölrún, sem þá var nýfulltíða.