Nú er sem fyrr, at engi vill til smalamennsku verða í Króksseli. Er svo fært heim ór selinu. Berr nú eigi til tíðenda at sinni framar. En um haustit fara menn í fjallgöngur ok fjárleit. Er þar Hrani einn með öðrum.

8. kafli - Þeir Hrani unnu á tröllum

Maðr er nefndr Sölvi. Hann bjó á Stóruvöllum í Bárðardal. Hann átti son, er Einarr hét. Hann var sterkastr ungra manna, er þar uxu upp. Þá bjó Höskuldr halti at Hofgörðum í Rangárdal. Hans sonr var Gestr krúna, mikill maðr ok sterkr. Hann gekk næst Einari um afl ok þroska, ok var vel með þeim. Hann fór ok einn í fjárleit með hinum. Fylgjast þeir svo at, Hrani, Einarr ok Gestr, ok ætla sér at ganga Fljótsdal. Sem þeir koma fram eftir honum, gerir þoku með fjúki ok því næst hríð svo ákafa, at hvergi sá frá sér.

Hrani segir til sinna manna: "Nú skulum vit hér at setjast ok bíða þess, at höndum kemr."

Ok svo gera þeir, ryðja nú saman grjóti, er nóg var, ok gera sér skjól, setjast svo þar at. Ok er þeir eru at setztir fyrir litlu, ferr Einarr at líta út. Sér hann, at hríð minnkar nokkut, ok nú gerir hann at líta, hvar tvær skessur hlaupa, megins stórar, ok stefna at byrgi þeirra. Hann segir þetta félögum sínum, en Hrani brá við ok hleypr út samt hinir tveir með honum. Í þessu eru þær komnar, ok ræðst önnur á Hrana, en önnur snýr at Einari.

Nú er at segja frá atgangi Hrana ok skessunnar, at þau sviptast lengi. Finnr hann, at hún hefir afl miklu meira hinni. Bregðr hann henni nú til sniðglímu, ok verðr hún at falla, svo hann er ofan á henni. Hefir hann engi ráð at fyrirkoma henni, nær þó um síðir til hnífs í belti sínu ok bregðr honum á háls hyrju, svo nú belgdi blóðit upp um hann, en hún hélt honum föstum at sér.