Ok er hún kemr at honum, bregðr hann svo hart við, at henni verða hendr lausar, ok snýr hún þá bakinu við steininum. Neytir hann nú orku ok rekr hana aftr á bak á steininn ok hryggbrýtr hana.


Þá segir hún: "Svo mun fara sem móðir mín heitin sagði, at vit mundum allar af einum manni drepnar verða. Hefir þú nú yfirunnit mik, ok muntu þar af hrós hafa."


Vill nú Hrani eigi heyra lengr raus hennar, en gat þó eigi at gert, því hún hélt honum svo fast at sér, at eigi mátti hann hræra nema höndum. Brýst hann nú um, þar til hann losnar. Hefir hún þá rifit af honum klæði hans. Ok nú hleypr hann þangat, sem sverð hans var, sem hann hafði misst í tuski þeirra. Grípr hann þat ok höggr haus af henni, hverr, þá lauss var orðinn, geispaði hann upp á Hrana, svo hann féll í óvit af gufu þeirri, er úr honum gaus. En eftir litla bið raknar hann við ok er þá stirðr mjök. Gengr hann svo heim í selit ok leggst niðr.


7. kafli - Heimkoma Hrana


Um morguninn, er griðkonur vóru á fótum, sjá þær, at fé er við stöðul, en Hrani liggr í hvílu, ok ætla þær hann muni hafa vakat hjá því um nóttina ok heim komit þegar fyrir rismál. Nú liggr hann allt til hádegis. Svo ríss hann upp. Sjá þær þá klæði hans víða rifin í sundr. Nú lætr hann taka hross eitt, er þar var nálægt, ok ríðr heim til Helgastaða, finnr nú Helga. Fagnar bóndi honum vel ok spyrr tíðenda. Hrani segir sem orðit var frá öllum viðskiptum þeirra Nípu ok sín. Þykkir Helga mikils um vert ok þakkar Hrana með mörgum fögrum orðum framgöngu sína. Sýndi Hrani, hversu hún hafði rifit af honum klæði, ok svo var hann víða blár ok marinn ok hold hans í hnykla saman hlaupit.