Eitt kvöld rekr hann fé langt fram á dalinn ok sezt niðr þar, sem hættir rekstrinum. Sækir hann svefn mjök. Kemr honum í hug, at þetta mun trauðliga sjálfrátt, stendr upp aftr ok hristir þetta af sér. En sem hann litast um, sér hann, hvar fét kemr aftr hlaupandi með ysi ok þysi miklum. Rennr nú nokkut af Hrana ómegin, ok nú getr hann at líta, hvar einhver óvættr hleypr eftir fénu. Nálgast nú þetta skjótt. Er þat at sjá tröllskessa ferlig. Stígr hún á í fyrir, en þjóhnappar berir. Ok er hún kemr þar, sem Hrani var, staldrar hún við ok mælti: "Heill þú, Hrani hringr, ok muntu bíða mín."

Hringr mælti: "Svo er víst, eða hvat heitir þú, eða hvar eru hýbýli þín?"

Hún segir: "At litlu kemr þér þat at vita. Ek heiti Nípa, ok erum vit systr þrjár ok vinnum fyrir föður okkar í kör. Er ek þeirra elzt, en móðir okkar er dauð. Atsetr eigum vit í Fljótsdal hér fram. Höfum vit verit þar tólf ár, ok mun mönnum víða nálægt hafa þótt sik vanta á haustum fé ok hross. Hefi ek nú sótt tvo smalamenn Helga króks, ok nú ætla ek at bæta þér við ok hafa til snæðu á morgun. Hefir þó föður minn illa dreymt til þín, ok held ek öfugt orðit fyrir honum um drauma, þar hann á nú fáar vikur eftir ólifat."

At því mæltu ræðr hún á Hrana, en hann nær hryggspennu yfir um hana undir höndum. Þrýsti hún þá svo fast at handleggjum hans ok búk öllum, ok varð hann nær aflvana fyrir henni. Verst hann fyrir henni um hríð, en hún sækir at koma honum undir sik, ok nú hrekjast þau um bala nokkurn ok færast at steini einum, er þar stóð. Þat finnr hann, at hún vill koma honum á steininn.