En hina tvo tóku þeir, ok hét Galti þeim fé, ef þeir vísuðu þeim trúliga leið til Lundarbrekku, en þrælarnir lofuðu því, ok lét Galti annan þeirra fara undan ok njósna, hvort Hrani væri þar. Þrællinn fór ok varð varr við, at Hrani var eigi heima. Hafði hann verit með Helga krók um tíma. Lét nú þrællinn Galta vita þetta, ok ríða þeir nú leiðar sinnar níu saman, ok vísuðu þrælarnir honum veg allt at Skjálfandafljóti ok yfir þat á Hrafnabjörgum. Ríða þeir fram Króksdal, þar til þeir litu, hvar viðarhlöss mörg vóru. Þar sjá þeir ok þrjá menn. Einn þeirra leizt þeim vaskligr. Hann gengr til Hróalds, heilsar honum ok spyrr at nafni, en Galti sagði it sanna ok spyrr, hvat hann heiti. En maðr sá, er fyrir var, kvaðst Hrani heita ok vera sonr Egils á Lundarbrekku.

Galti mælti: "Vel berr nú í veiði, at vit hittumst hér, ok er ek bróðir Sigfúsar, er þú drapst í fyrra sumar, ok kom ek nú at hefna hans á þér. Hefi ek nú drepit Gauta á Gautlandi ok einn þræl hans, en tveir fylgja mér til þín hingat, ok muntu nú fá sömu laun sem hann."

Hrani svarar: "Eftir áttu at afgreiða mér þau, ok þessliga lízt mér þú sjálfr sem feigð kalli at þér, þar þú hefir mik heim sóttan í þeim hug, ok muntu segja mér viðskipti ykkar Gauta, áðr þú leggr mik at velli."

Galti segir frá it sanna þar um ok mælti síðan: "Sé nú framar dugr í þér en merbikkju roskinni, þá hefndu hans nú."

Hrani mælti: "Vit skulum báðir reyna með okkr, en menn vorir sitji sjá, því ójafnt er liðit."

Galti svarar: "Njóta mun ek liðs míns, ok bleyðist þú mjök, ok finnst mér sem þú sért nú feigr"

"Svo ferr sem auðnar," segir Hrani. "Lízt mér þú duglauss, þar þú vill níðast á mér, ok mun ek eigi undan renna."