Þat var eitt haust, at menn skyldu leita geldfjár síns til fjalla. Vakr hét einn sauðamaðr Helga, er í fjárleit fór ásamt öðrum. Hrani fór líka. Þeir áttu fjallgöngur saman við Mývetninga. Þá bjó Gauti á Gautlandi. Hjá honum var þá maðr, er Sigfúss hét, mesta illmenni ok sýndi mörgum ójöfnuð sinn. Hann fór ok í fjárleit með Mývetningum.
Svo bar til, at þeir hittust, Vakr ok Sigfúss, ok gengu saman um hríð, þar til þeir hittu sauðahóp ok eltu hann lengi dags, unz þeir kómu at gjá einni. Þar náðu þeir sauðunum ok könnuðu þá. Átti Helgi krókr sauðina. Meðal annarra var þar einn sauðr öðrum stærri, er Vakr átti sjálfr. Sigfúss falar sauðinn ok kveðst jafnvel vilja hafa hann fyrir ómak sitt. Vakr færðist undan ok vildi eigi láta sauðinn. Kífuðu þeir nú um þetta, þar til Sigfúss hefr upp öxi sína ok höggr til Vakrs, svo í heila stóð.
Í því kom Hrani ok förunautar hans ok sjá, hvat um var, at Vakr er veginn. Spyrr nú Hrani Sigfús, hverju þetta sæti, en Sigfúss segir slíkt er var af viðskiptum þeirra.
Hrani mælti: "Víða kemr fram ójöfnuðr þinn ok illmennska, ok vil ek nú hefna hans á þér."
Sigfúss mælti: "Eigi mælist ek þá undan þér," ok hleypr at Hrana ok höggr til hans með öxinni, en hann brá skildi fyrir sik. Kom þá höggit utan á hnét ok renndi út af. Varð þat allstórt sár. Nú höggr Hrani aftr til Sigfúsar saxinu Helganaut. Kom þat högg á handlegginn ok nam brott öxlina við síðuna, ok féll hann at vonum dauðr niðr.
Varð nú mikill krytr um þetta milli Mývetninga ok Hrana. Heygðu þeir þar Sigfús. Ok eftir þetta sneru menn til byggða með fé sitt, er fundit höfðu.