En svo lauk þeirra skiptum að Steinþór kom sverðshöggi á Freystein fyrir ofan mjaðmir og tók manninn í sundur í miðju.

 

Eftir það gengu þeir upp í skerið og léttu eigi fyrr en fallnir voru allir Þorbrandssynir.

 

Þá mælti Þórður blígur að þeir skyldu á milli bols og höfuðs ganga allra Þorbrandssona en Steinþór kvaðst eigi vilja vega að liggjöndum mönnum.

 

Gengu þeir þá ofan af skerinu og þar til er Bergþór lá og var hann þá enn málhress og fluttu þeir hann með sér inn eftir ísnum og svo út yfir eið til skipsins. Reru þeir þá skipinu út til Bakka um kveldið.

 

Sauðamaður Snorra goða hafði verið á Öxnabrekkum um daginn og séð þaðan fundinn á Vigrafirði. Fór hann þegar heim og sagði Snorra goða að fundurinn hefði orðið á Vigrafirði um daginn lítt vinsamlegur. Tóku þeir Snorri þá vopn sín og fóru inn til fjarðarins níu saman. Og er þeir komu þar voru þeir Steinþór í brottu og komnir inn af fjarðarísnum.

 

Sáu þeir Snorri á sár manna og voru þar engir menn látnir nema Freysteinn bófi en allir voru þeir sárir til ólífis.

 

Þorleifur kimbi kallar á Snorra goða og bað þá fara eftir þeim Steinþóri og láta engan þeirra undan komast.

 

Síðan gekk Snorri goði þangað sem Berþór hafði legið og sá þar blóðflekk mikinn. Hann tók upp allt saman, blóðið og snæinn, í hendi sér og kreisti og stakk í munn sér og spurði hverjum þar hefði blætt.

 

Þorleifur kimbi segir að Bergþóri hefir blætt.

 

Snorri segir að það var holblóð.

 

"Má það fyrir því," segir Þorleifur, "að það var af spjóti."

 

"Það hygg eg," sagði Snorri, "að þetta sé feigs manns blóð og munum vér eigi eftir fara."

 

Síðan voru Þorbrandssynir færðir heim til Helgafells og bundin sár þeirra.