Þá kölluðu Austmenn af skipinu að Þorleifur skyldi matbúa og sögðu hann vera mjög íslenskan fyrir tómlæti sitt.
Then the Easterners called from the ship that Thorleifr should cook and said him to be very Icelandic over his leisureliness.
Þá varð Þorleifi skapfátt og tók ketilinn en steypti niður grautinum Arnbjarnar og sneri á brott síðan.
Then Thorleifr lost his temper and took the kettle and poured onto the ground (literally, “poured down”) Arnbjorn's porridge and then quickly turned away.
Arnbjörn sat eftir og hélt á þvörunni og laust með henni til Þorleifs og kom á hálsinn.
Arnbjorn sat behind and held the stick with a scraper used to stir a cauldron and struck with it at Thorleifr, and it landed on his neck.
Það var lítið högg en með því að grauturinn var heitur þá brann Þorleifur á hálsinum.
It was a light blow, but because the porridge was hot, then it burned Thoreifr on the neck.
Hann mælti: "Eigi skulu Noregsmenn að því hlæja, með því að við erum hér komnir tveir samlendir, að þeir þurfi að draga okkur í sundur sem hunda en minnast skal þessa þá er við erum á Íslandi.
He said: “Norwegians should not laugh at that, because we have come here two fellow countrymen, that they need to drag us down as dogs, but remember this shall then when we are in Iceland.
Arnbjörn svarar engu.
Arnbjorn answers nothing.
Lágu þeir þar fár nætur áður þeim byrjaði að landi inn og skipuðu þar upp.
They lay at anchor there a few nights before they got a breeze into land and unloaded there.
Vistaðist Þorleifur þar en Arnbjörn tók sér fari með byrðingsmönnum nokkurum austur til Víkur og þaðan til Danmerkur að leita Bjarnar bróður síns.
Thorleifr stayed there, but Arnbjorn took for himself passage with some merchant seamen east to Vikr and then to Denmark to look for his brother Bjorn.
Þorleifur kimbi var tvo vetur í Noregi og fór síðan til Íslands með sömu kaupmönnum og hann fór utan.
Thoreifr Kimi stayed two winters in Norway and then went to Iceland with some merchants and he went abroad.
Komu þeir í Breiðafjörð og tóku Dögurðarnes.
They came to Breidafiord and reached Dogurdarnes.
Fór Þorleifur heim í Álftafjörð um haustið og lét vel yfir sér sem vandi hans var til.
Thorleifr went home to Alftafiord during the fall and expressed for himself approval as he was accustomed to.
Það saman sumar komu þeir bræður út í Hraunhafnarósi, Björn og Arnbjörn.
That same summer, the brothers, Bjorn and Arnbjorn, came out to Iceland at Hraunhafnarosi.
Björn var síðan kallaður Breiðvíkingakappi.
Bjorn was since called Broad-viking's-zeal.
Hafði Arnbjörn þá góða peninga út haft og keypti hann þegar um sumarið er hann kom út land á Bakka í Hraunhöfn og gerði þar bú um vorið eftir.
Arnbjorn then had had good money abroad and he bought land at once during the summer when he came out to Bakka in Hraunhofn and built a farm there during the next spring.
Hann var um veturinn á Knerri með Þórði blíg mági sínum
He stayed during the winter at Knerri with Thordi, his in-law.
Arnbjörn var engi áburðarmaður og fámálugur um flesta hluti en hann var þó hinn gildasti karlmaður um alla hluti.
Arnbjorn was no showy person and reticent concerning most things, but he was yet the greatest man concerning all things.
Björn bróðir hans var áburðarmaður mikill er hann kom út og hélt sig vel því að hann hafði samið sig eftir sið útlenskra höfðingja.
Bjorn, his brother, was a great showy person when he came out to Iceland and comported himself well because he had improved himself after (the) moral life of the foreign leaders.
Var hann maður miklu fríðari en Arnbjörn en í engu var hann ógildari maður en reyndur mjög í framgöngu er hann hafði framið sig utanlands.
He was a tall man, more handsome than Arnbjorn, but he was in nothing a man for whom weregild had to be paid, but great experience in success when he had distinguished himself abroad.