Þá kölluðu Austmenn af skipinu að Þorleifur skyldi matbúa og sögðu hann vera
mjög íslenskan fyrir tómlæti sitt. Þá varð Þorleifi skapfátt og tók ketilinn
en steypti niður grautinum Arnbjarnar og sneri á brott síðan. Arnbjörn sat
eftir og hélt á þvörunni og laust með henni til Þorleifs og kom á hálsinn.
Það var lítið högg en með því að grauturinn var heitur þá brann Þorleifur á
hálsinum.
Hann mælti: "Eigi skulu Noregsmenn að því hlæja, með því að við erum hér
komnir tveir samlendir, að þeir þurfi að draga okkur í sundur sem hunda en
minnast skal þessa þá er við erum á Íslandi. Arnbjörn svarar engu.
Lágu þeir þar fár nætur áður þeim byrjaði að landi inn og skipuðu þar upp.
Vistaðist Þorleifur þar en Arnbjörn tók sér fari með byrðingsmönnum nokkurum
austur til Víkur og þaðan til Danmerkur að leita Bjarnar bróður síns.
40. kafli
Þorleifur kimbi var tvo vetur í Noregi og fór síðan til Íslands með sömu
kaupmönnum og hann fór utan. Komu þeir í Breiðafjörð og tóku Dögurðarnes.
Fór Þorleifur heim í Álftafjörð um haustið og lét vel yfir sér sem vandi
hans var til.
Það saman sumar komu þeir bræður út í Hraunhafnarósi, Björn og Arnbjörn.
Björn var síðan kallaður Breiðvíkingakappi. Hafði Arnbjörn þá góða peninga
út haft og keypti hann þegar um sumarið er hann kom út land á Bakka í
Hraunhöfn og gerði þar bú um vorið eftir. Hann var um veturinn á Knerri með
Þórði blíg mági sínum
Arnbjörn var engi áburðarmaður og fámálugur um flesta hluti en hann var þó
hinn gildasti karlmaður um alla hluti.
Björn bróðir hans var áburðarmaður mikill er hann kom út og hélt sig vel því
að hann hafði samið sig eftir sið útlenskra höfðingja. Var hann maður miklu
fríðari en Arnbjörn en í engu var hann ógildari maður en reyndur mjög í
framgöngu er hann hafði framið sig utanlands.