Það var þá kaupmanna siður að hafa eigi matsveina en sjálfir mötunautar
hlutuðu með sér hverjir búðarvörð skyldu halda dag frá degi. Þá skyldu og
allir skiparar eiga drykk saman og skyldi ker standa við siglu er drykkur
var í og lok yfir kerinu en sumur drykkur var í verplum og var þaðan bætt í
kerið svo sem úr var drukkið.
En er þeir voru mjög búnir þá kom þar maður á Búðarhamar. Þessi maður var
mikill vexti og hafði byrði á baki. Sýndist mönnum hann nokkuð undarlegur.
Hann spyr að stýrimanni og var honum vísað til hans búðar. Hann lagði af sér
baggann hjá búðardyrum og gekk síðan inn í búðina.
Hann spyr ef stýrimaður vildi veita honum far um hafið. Þeir spurðu hann að
nafni en hann nefndist Arnbjörn, sonur Ásbrands frá Kambi, og kvaðst vilja
fara utan og leita Bjarnar bróður síns er utan hafði farið fyrir nokkurum
vetrum og hafði eigi til hans spurst síðan hann fór til Danmerkur. Austmenn
sögðu að þá var bundinn búlki og þóttust eigi leysa mega. Hann lést eigi
hafa fararefni meiri en liggja megi á búlka. En með því að þeim þótti honum
nauðsyn á ferðinni þá tóku þeir við honum og var hann einn saman í mötuneyti
og bjó á þiljum fram. Í bagga hans voru þrjú hundruð vaðmála og tólf
vararfeldir og farnest hans. Arnbjörn var liðgóður og ofléttur og virðist
kaupmönnum hann vel.
Þeir fengu hæga útivist og komu við Hörðaland og tóku þar útsker eitt. Þeir
bjuggu þar mat sinn á landi.
Þorleifur kimbi hlaut búðarvörð og skyldi gera graut. Arnbjörn var á landi
og gerði sér graut. Hafði hann búðarketil þann er Þorleifur skyldi hafa
síðan. Gekk Þorleifur þá á land upp og bað Arnbjörn fá sér ketilinn en hann
hafði þá enn eigi þafðan sinn graut og hrærði þá enn í katlinum. Stóð
Þorleifur yfir honum uppi.