Þá segir Þorsteinn: "Eg ætla og ekki þurfa að fresta því að kveða það upp er fyrir er hugað að þér eru tveir kostir hugðir því að vér þykjumst eiga undir oss hærra hlut fyrir liðsmunar sakir.

Then Thorstein says: “I also intend not to need to put that off to declare which is thought that you are two choices believed because we think ourselves to have under us a higher lot for the sake of odds. (??)

 

Er sá kostur annar að þú ger þetta mál með vild og haf þar í mót vinfengi vort en sá er annar að sýnu er verri að þú rétt nauðigur fram höndina og handsala mér Hjarðarholtsland."

The once choice is that you do this action with will and have there against our friendship and the second is that is clearly worse that you stretch out unwilling you hand and confirm by shaking hands (with) me (the sale of) Hjardarholts-land.”

 

En þá er Þorsteinn mælti svo framt þá sprettur Halldór upp svo hart að nistin rifnaði af skikkjunni og mælti: "Verða mun annað fyrr en eg mæli það er eg vil eigi."

And when Thorstein so spoke to such an extent then Halldor springs up so hard that the brooch pin ripped off his (literally, “the”) cloak and said: “Another will happen before, but I would say that which I don’t want.”  (?)

 

"Hvað mun það?" spyr Þorsteinn.

“What will that (be)” asks Thorsteinn.

 

"Bolöx mun standa í höfði þér af hinum versta manni og steypa svo ofsa þínum og ójafnaði."

“A wood axe will stick in your head from the worst man and throw down so your tyranny and injustice.”

 

Þorkell svarar: "Þetta er illa spáð og væntum vér að eigi gangi eftir og ærnar kalla eg nú sakar til þótt þú Halldór látir land þitt og hafir eigi fé fyrir."

Thorkell answers: “This is poorly foretold and we expect would not be fulfilled and I call sufficient now on account of to you, Halldor, although you lose your land and don’t have money because of (that).”

 

Þá svarar Halldór: "Fyrr muntu spenna um þöngulshöfuð á Breiðafirði en eg handsali nauðigur land mitt."

Then Halldor answers: “Before you will grasp across a head of a stein of tangle at Breidafirth that I shake hands unwillingly to confirm a deal from my land.”

 

Halldór gengur nú heim eftir þetta.

Halldor now goes home after this.

 

Þá drífa menn að bænum, þeir er hann hafði eftir sent.

Men then rush to the farm, those he had sent for.

 

Þorsteinn var hinn reiðasti og vildi þegar veita Halldóri atgöngu.

Thorstein was the most furious and wanted to attach Halldor at once.    (Z. atganga 1 - veita e-m atgöngu, to attack)

 

Þorkell bað hann eigi það gera "og er það hin mesta óhæfa á slíkum tíðum en þegar þessi stund líður af þá mun eg ekki letja að oss lendi saman."

Thorkell asked him not to do it “and it is the biggest wickedness at such times but at once this hour passes away, then I will not hold back that we come into conflict.    (Z. lenda 3 - e-m lendir saman, to clash, come into conflict [and glosses this sentence])

 

Halldór kvaðst það ætla að hann mundi aldrei vanbúinn við þeim.

Halldor said for himself that (he) intended that he would never be unprepared for them.

 

Eftir þetta riðu þeir í brott og ræddu margt um ferð þessa með sér.

After this they ride away and discuss much during this journey among themselves.

 

Þorsteinn mælti, kvað það satt vera að þeirra ferð var hin dálegsta "eða hví varð þér svo bilt Þorkell frændi að ráða til Halldórs og gera honum nokkura skömm?"

Thorstein spoke, said that is true that their journey was the worst “why were you so alarmed, kinsman Thorkell, to attack Halldor and bring dishonor on him?”     (Z. e-m verðr bilt = one is startled, alarmed)   (Z. skömm  - gøra e-m skömm = to bring dishonor on one)