Þetta þótti mönnum mjög mælt og þó satt þar sem þeir voru komnir og féll
niður þetta tal.
En er menn fóru í brott frá boðinu valdi Snorri gjafir vinum sínum. Hann
leiddi Þorbrandssonu til skips inn til Rauðavíkurhöfða.
Og er þeir skildu gekk Snorri að Þorleifi kimba og mælti: "Hér er öx
Þorleifur er eg vil gefa þér og á eg þessa háskeftasta og mun hún eigi taka
til höfuðs Arnkatli, þá er hann býr um hey sitt á Örlygsstöðum, ef þú reiðir
heiman til úr Álftafirði."
Þorleifur tók við öxinni og mælti: "Hugsa þú svo," segir hann, "að eg mun
eigi dvelja að reiða öxina að honum Arnkatli þá er þú ert búinn að hefna
Hauks fylgdarmanns þíns."
Snorri svarar: "Það þykist eg eiga að yður Þorbrandssonum að þér haldið
njósnum nær færi gefur á Arnkatli en ámælið mér þá ef eg kem eigi til móts
við yður, ef nokkuð má að skapast, ef þér gerið mig varan við."
Skildu þeir við það að hvorirtveggju létust búnir að ráða Arnkel af lífi en
Þorbrandssynir skyldu halda njósn um ferðir hans.
Snemma vetrar gerði íslög mikil og lagði fjörðu alla. Freysteinn bófi gætti
sauða í Álftafirði. Hann var settur til að halda njósnum ef færi gæfi á
Arnkatli.
Arnkell var starfsmaður mikill og lét þræla sína vinna alla daga milli
sólsetra. Arnkell hafði undir sig bæði löndin, Úlfarsfell og Örlygsstaði,
því að engir urðu til að taka löndin fyrir ófrelsi Þorbrandssona.
En um veturinn var það siður Arnkels að flytja heyið af Örlygsstöðum um
nætur er nýlýsi voru því að þrælarnir unnu alla daga. Hirti hann og eigi þó
að Þorbrandssynir yrðu eigi varið við þá er heyið var flutt.
Það var eina nótt um veturinn fyrir jól að Arnkell stóð upp um nótt og vakti
þræla sína þrjá og hét einn Ófeigur. Arnkell bóndi fór með þeim inn á
Örlygsstaði. Þeir höfðu fjóra yxn og tvo sleða með.
Þorbrandssynir urðu varir við ferð þeirra og fór Freysteinn bófi þegar um
nótt út til Helgafells eftir ísnum og kom þar er menn höfðu í rekkju verið
um hríð. Hann vakti upp Snorra goða.

Grace Hatton
Hawley, PA